Öyküleriyle Gittiler Yine

Öyküleriyle gittiler onlar, şiirleriyle,
Şarkılarla türkülerle gittiler, düşünceleriyle.
“Nereye uçar turnalar?” diye sordu biri.
Yandı “küçük bir pervane” gibi bir diğeri.

Önce gözleri yandı bu kentin, bu ülkenin,
Göremez oldular görülmesi gerekenleri.
Ölümler alkışlandı, sıradan sayıldı.

Sonra kulakları yandı bu kentin, bu ülkenin,
Duyulmaz oldu sesleri ezilenlerin.
İtaate yazıldı duyulmayan, rızaya sayıldı.

Sonra burunlar tıkandı,
Bu kadar çok ölünün kesif kokusu
Rahatsız etmesin diye insanları,
Barış istemesinler diye sonra.
Hep savaş istesinler hep kavga.
Ve yalnız kan tüccarlarının açıktı burunları,
Nerede ölü varsa, kazanç vardı onlara.

Diller zaten konuşmaz idi ama tat duyusu da gitti.
İnsanlar daha iyi sindirsin diye onlara içirilen zehri,
İşsizlik denen zıkkımı, çocuk işçiliğini, iş cinayetlerini.
Madende ölmeyi, asansörde ölmeyi, tersanede ölmeyi.
İftarlar ayrıldı önce, beş yıldızlı otellerle,
Sadaka niyetine verilen iftar çadırı yemekleriyle.

Dokunma duyusu da gitti sonunda. Kimse
Dokunamaz oldu ötekilerin yaralarına,
Merhem olamaz oldu. Görünmez olmuştu zaten yara.
Yön duyusu da gitti, zaten büyükler planlıyordu herşeyi
Ne gerek vardı, yön duyusuna, denge duyusuna.

İşte böyle geldik kanlı bir yıla daha.
Bol bombalı, bol sortili, bol canlı yayınlı.
Bol kayıplı, oyuncaksız, yardımsız…
Oyuncaksız büyüyenler yıktılar başımıza dünyayı.

Yıkanmakla geçmiyor bu kan, boşuna bu uğraşı.
Duvarlar temizlense de, eldeki kanlar kalıcı.
Bundandır karanlıkta kıyarlar canlara çoğunlukla
Ve tecahül-ü arif yapılır da ‘fail-i meçhul’ denir buna.

Sobada yanan kömür, hatırlatıyor Soma’yı,
Eldeki oyuncak, Suruç’u,
Duvardaki bağlama, Sivas’ı,
Her güne bir katliam yazıldı
Yer kalmadı artık takvimlerde.

Öyküleriyle gittiler yine,
Türküleriyle gittiler yine.
Geri gelsinler artık, özledik,
Gelsinler gülsünler yine, gülsünler yine.

5 Ağustos 2015

Kaynak: Gezgin, U.B. (2017). Öyküleriyle Gittiler Yine: Seçme Şiirler (2012-2017) [They Left with Their Stories Again: Selected Poetry].