Öykülerin Ağırlığında Şiiri - Tutku Akter

Acıtırken canını hırçın okşayışı yalnızlığın,
Tuhaf bir huzur doldurur yüreğine....
Yabancılaşır bakışlar, dokunuşlar, sevişler,
O aslında hiç tanımadığı adamın,
Hissederken tenini teninde.................
Ezberlenmiş sevgiler vardır
Tüm klişelikleriyle vitrinlerde sergilenen...
Sükutunu korumakta ısrar eder
Unutulmaya yüz tutmuş duygular....
Aynalar yalan söylemekte ısrarcı,
Senin, gördüğünden ibaret oluğunu haykırırken! ...
Kimdir aslında dakikalarca baktığın, yansımadan başka?
Nedir her bir gözyaşında, yüreğinde sakladığın?
Kimden sakınmaya çalıştığın sorgusunu dudaklarında mühürlemişsin
Sen aslında kimsin?
“bir ben var ki benim içimde benden öte benden ziyade” demiş sevgili Barış Manço
Bir ben mi saklı ben'in içinde? benler mi?
İstanbul ruhumu anlatır derim hep söylemlerim arasında
Omuzuna çarpan her bir bireyin yaşam öyküsü bulaşır sana Bağdat caddesinde
Ve çektiğin her nefesi o keşmekeşliğin
köşebaşında dilenen o kör adam sensin aslında
yağmurdan sakınmak için bir yerlerden bulduğu karton parçasını başına tutan o tinerci çocuk...
Yada belki sırf eve dönerken torunlarına bir çikolata alabilmek için lavanta satan o yaşlı kadın...
Daha ötede polislerden tedirgin elindeki düşünce dergisini satmaya çalışan solcu üniversite genci
Sensin aslında...
Aynaya baktığında veya kendinle baş başa kaldığında sorguladığın kimliğinin cevabı
Üzerine bulaşmış öykülerin ağırlığında ezilen sen olur
Susar
ve yine sessizliğini damgalarsın ruhuna.....
Yine, yeni, yeniden......