çok mu ümitsiz yaşarım
bilemem ama
gördüğüm filmler hep ıssız
az oyuncu paylaşır
hayattaki perdeyi
ellerim düş yorgunu şakaklarımda
çıkıp gitmek isterim
bu dağbaşı hayatını
ben istedim,
ben kapattım
evimin dumanlar yükselen bacasını
ben kazıyıp attım
kapımdaki ayak izlerini
öyküler buldum yalnızlıkta
asırlarca anlatılıp durmuş
biri beni en güzel anlatan
dağbaşlarının öyküsünü
konuştukça çoğalır yalnızlığım
sustukça çoğalır
gözlerim senin gittiğin boşlukta
gitti gidecek daha ne var derim
ayrılığı ben istedim
ben çektim güzgöçünün başını
dökülürken dut yaprakalrı
ben uzattıp ellerimi
ağlayıp titrerken dudaklar...
(11 Mayıs 2000, Ankara)
Ethem VayvaylıKayıt Tarihi : 10.1.2002 15:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!