Öyküler - 1 Şiiri - İrfan Şen

Zaman farkı...

İnsanı durup dururken hiçbir dış etken yokken mutlu kılan duygu nedir?
Bu anlatılması mümkün olmayan birkaç özellikten birisi insan için. Zaten onlar çözülmüş olsa herhalde bir anlamı kalmayacak hayatın. Düşünsenize; neyi ne için yaptığınızı ve nasıl davranacağınızı bildiğinizde bugünün yarının ve yarından sonrakilerin ne önemi var ki.
İnsan bildiklerinin değil bilemediklerinin peşinden koşuyor. Belki de son yıllarda adrenalin peşinden koşma tutkusu da bunun için. Sonucu ölüme götürebilen bu deneyimler hayatta zevk alma noktalarımızın çok çok azaldığının bir göstergesi değil mi?

Her bireyin kendi başına kendisi için ne ifade ettiği önemli muhakkak. Yalnız bunu keşfetmeden diğer insanlar için nasıl bir görüntü teşkil ettiğinin peşine düşüp sırf burada puan kazanmak için yaptıkları kendi iç dünyasında kendini sıfırlamaya giden yoldur ki en tehlikelisidir. Bu sebeple etrafımızda çok iyi niyetli olduğunu düşündüğümüz birçok insanı kaybettik ve kaybetmekteyiz. İnsanı tüm bu olayların arasında dolandırıp duran istek duygu ve hissiyat ne kadar önemli ise, onun varlığını keşfedip yönlendirebilmekte o kadar zordur. Bunları biliyor olmak maalesef kurtarmıyor bizleri...
Yüzmeyi bilen hemde iyi bilen insanların denizde boğulması gibidir ki örneği sayılamayacak kadar çoktur.
Schopenhaur derki;
“Bir adamın onuru, onun yaptıklarına değil,hangi acıları çektiğine, başına neler geldiğine bağlıdır.”
Kişiyi olgunlaştıran ve yaşam içindeki yerini belirleyen mademki yaşam koşullarının onun için sunduklarıdır o halde kişi yaşam koşullarının imkanlarını zorlamalı ve hep yaşamadıklarını istemelidir. İşte biz yaşam içindeki hata diye nitelendirdiğimiz tüm olgularla burada tanışmaya başlıyoruz. Başta söylediğimiz gibi, kendimiz için var olan kişiliğin diğer insanlar için yapılan tutumlardan ayrıştırılamaması halinde böyle bir arbededen kendimizi kurtarabilmek neredeyse imkansız.
İnsanlar yaradılış ve yaşam şekli olarak birbirlerine ne kadar yakın gözükürse gözüksün, bir birlerinin göremediği iç dünyalarında bir o kadar uzaktırlar birbirlerine. Hiç kimse yanlış bir yolda olduğuna inanıp hareket etmiyorken bile bir tek ortak doğru tespit etmek mümkün değil bütün insanlık arasında. On kişinin doğrusu bir on birinci kişi tarafından rahatlıkla kabul edilmeyebilir. O on kişinin içindeki başka bir fikir de kendi içlerinde bir başka kişi tarafından.
Yani milyonlarca insanın yaşadığı dünyada enteresan bir düzen veya düzensizlik söz konusu.

O halde mutluluk bir dış etken değil kişinin iç dünyasında oluşturduğu bir değerdir fakat bunun oluşmasına da kendi karar veremez.

Hayat bir tiyatro olarak algılanırsa; bilim adamları, felsefeciler ve sanatçılar bu metni defalarca okumuş ve insanlara en uygun şekilde sunmaya çalışan senaristler gibidir. Diğerleri ise oyunu ilk defa izleyen veya ikinci yada üçüncüyü seyreden sıradan insanlar. Her Tarihte senaryo insanların yaşam standardı ve algılama şekillerine göre güncelleniyor. Lakin metin hep aynı metin.
Her dönem için hayat hep aynı hayat, sunumlar farklı...