Öyküden Şiire Merdiven Var; Safinaz

Rakı şişesinde ölü balık
Her gece efkar dağıtan bir babalık
İki ağabey biri düzenbaz
Biri kumarbaz
Birde Safinaz var Safinaz
Kumral bakışlı, yıldız yeleli bir kızcağız
Var Safinaz…

Yabancı değil Safinaz
Her gün bir yerde görürüz onu
Bazen işporta da ayna tarak alana kalem hediye eder
Bazen dilek tavşanın başında sana umut satar
Bizim Safinaz ise
Zor bela iğne tutmayı öğrenmiş
Yani dikiş makinesinin değirmeninde umutlarını öğütmeyi
Bir ayağı topal
Kulağı sağır bir yaşlı kadının yanına girmiş
Oda öyle meymenetsiz biriymiş ki
Peygamber olsa sabredermiş…
Safinaz’ın eline verip üç beş kuruş
Yollarmış evine
Her gün ve her işini yapsa da Safinaz
Durmadan söylenirmiş yinede…

Ya eve gidince
Önce baba yapışırmış boğazına para nerde
Sonra ağabeyleri
Birine yetse, yetmezmiş öbürüne
Bir mana elbet bulunurmuş o gece
İki tokat yemeden yastamazmış
Para yetmedi diye…
Sonra da uzanıp usulca yatağının üzerine
Bir yelken açarmış
Düşlerinde yarattığı hayali cennete…

Hep bir adam olurdu düşlerinde
Zengin ve yakışıklı
Hep âşık olurlardı birbirine
Tıpkı olduğu gibi Türk Filmlerinde
Sonra gelir alır Safinaz’ı
Beraber çok uzaklara giderlerdi
Mutlu mesut yaşarlar
Birbirlerini ömür boyu severlerdi…
Ve Safinaz uyurdu…

Günler zamanın atına binmiş ilerliyordu
Ve
İşte o günlerden birinde tanıdı bu adamı
Adamda Safinaz’ı
Osman’dı adamın adı
Zengin, kibirli bir delikanlıydı
Lakin yüreğinin çeperini aşk yelesi sarmamış
Safinaz düşlerine kanmış
Üç ayda sevdiler birbirlerini
Üç ay sonra evlendiler dünya evine girdiler
Üç ay sürdü mutluğu evliliğin
Üç saat dayak yedi Osman’dan Safinaz
Üç saatte baba evine yolladı…
Üç saate babası dövdü
Üç gün kilitlediler kızı
Üç gün aç kaldı
Üç gün açlığa dayandı
Üç gün sonra öldü…

Üç rekat namaz kıldılar ardından
Üç günde utuldu Safinaz…

Yaşadı yaşamaksa herkesten daha fazla
Düşledi yaşamayı en herkesten daha fazla
Anladı ki
Kadın olmak bu toplumda
Hele böyle
Biçare
Sahipsiz
Kimsesiz
Ne zor meziyetmiş…