Öyküden şiire merdiven var; polis, çocuk ...

Çocuk

Kalabalıkta kim fark edecek onu
Şehirler öyle renkli ki
Öyle gürültülü
Karabasan gibi kör insanların gözleri
Bir çocuğu kim fark edecek
On ikinden beri almış mektebinde eğitimi…

Usulca sokuldu bir adamın yanına…

Polis

Polis farkında çocuğun
Dikiş aynasını kilitlemiş simasına…

Çocuğun elleri

Eğitimli eller onun elleri
Bir yıldırım kadar hızlı
Bir kunduz kadar hünerli
Bir atmaca gibi
Avına kilitlendi
Bir çırpıda kopardı hedefini
Şimdi ceninde elleri
Gerisi ayaklarının işi…

Çocuk ve polis

Çocuk başladı koşmaya
Polis lambalarını yaktı
Kalabalık sokakta çocuk yalnız
Çocuk bir yılan gibi su gibi akıyor
Slalom dakikalar
Polis ikaz ünlemleri ile bitiyor bağırmalarını
Yüksek ton ve kararlı
Koşuyor çocuk
Koşuyor polis
Koşuyor çocuk
Koşuyor polis
Kaçıyor çocuk
Kovalayan polis
Duruyor çocuk köseyi dönünce ileride
Polis kararlı durmuyor gene de
Panikliyor çocuk
Elleri havada
Tutuyor polis
Kelepçeleri takmaya utanır bir tafrada…

Çocuğun yüzünde kırmızı bir ifade
Utançtan değil
Bir yediği tokat var bir de
Yorgun soluklanmalar…

Yabancı

Durmuş bir barın önünde yabancı
İzliyor oları
Bir o var o saat o sokakta
Bir film gibi izliyor olanları…

Polis

Çocuk uzatmış korkuyor
Ellerinde bir başkasının cüzdanı
Polis alıyor ellerinden
Sahibine verecek
İki tokat atıp çocuğa
Çocuğun adından onu seyredecek…
Bu film burada bitmez
Her gün yeni bir perdesi
Üç beş çocuk başrolü paylaşıyor
Ve figüranlar, figüranlar, figüranlar…