Öykü Prensest Şiiri - Rahim TAŞ

Prensest

Ağustos ayının sıcak, bunaltıcı gecelerinden biriydi. Uyuyordu Zühre. Üzerindeki pikenin yarısı yere sarkmıştı. Geceliği dizinden yukarı kıvrılmıştı. Bir el geziniyordu bacaklarında. İrkilerek açtı gözlerini. “Dayı, ne yapıyorsun sen” dedi şaşkınlıkla kızgınlık arası ses tonuyla. “Susssss” dedi eliyle ağzını kapattı dayısı Zühre’nin.

Onbeşindeydi Zühre. Erken serpilmişti. Zühre yıldızının ışıltısı vardı, kıydığı ceylanlardan aldığı gözlerinde. Güzel demek yeterli bir ifade değildi Zühre için. Çok güzeldi.

Almıştı dayısı Zühre’nin bedeninin ganimetini. Ter kokusu karıştı Yorgan oldu dayısı batan sakallarıyla. Yaslandığı kuru ağaç üzerine devrilmişti. İçi yandı, çeyizine kan damladı.
Kızgınlıkla baktı ve bağırdı sessizce. Çığlığının sesini bastırmıştı dayısının oh çekişi. Kaybolmuştu yüzü, ıslanmıştı gözleri Zühre’nin. Saçlarımı parmaklarına yatırdığı bir el, şefkatten şehvete çığır açmıştı bedeninde. Canı yandı, yüreğine kan damladı.

Sonra ayların adı değişti. Eylültos, Ekimtos, Kasımtos. Bedeni dayısının sıklıkla ziyaret ettiği müzeye dönmüştü. Belki uğrak yeri. Korkutmuştu, ağzını açarsan katlin vacip olur diyerek. Susuyordu Zühre çaresiz. Sessiz çığlıkları kendi kulaklarını patlatıyordu sadece. Soldu umutları, düşlerine kan damladı.

Ocaktos, Şubattos ikinci canın hissedildiği aylardı. Panik olmuştu dayısı. Tekmeledi karnını Zühre’nin. Canı yandı Zühre’nin, ama ilki kadar değildi. Altmış yaşındaki adama vermek hem para getirecekti, hem de iğrençliği duyulmayacaktı. İkna etti ablasını, eniştesini Marttosta. Altmışlık adam Nisantosta Zühre’yi alıp giderken uzaklara, dayısı otobüsün ardından taksiyle gidip ilk mola yerinde Zühre’yi alıp geri getirmişti. Sonra bir kez daha yapmıştı aynını. Altmışlık adamlar şikayet de edemiyorlardı ya nasıl olsa. Mayıstosta dönmedi Zühre.

Yaşadıkları ağır çekim intihardı. Hazirantosta ölmüştü Zühre. Temmuztosta adı gece kuluplerinin ışıklı levhalarında Işıl ışıl yanıp sönüyordu. Kırmızı dekolteleriyle çıkıyordu arenaya. Tanıyordu zam-parayı, avlıyordu euro-tik duruşlarıyla Işıl.

Rahim Taş