Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sade hoş anlatımınızı kutluyorum.
Çalışmanızı ve maharetli kaleminizi tebrik eder, esenlikler dilerim.
Değerli kaleminizden güzel bir öykü okudum. Sizi tebrik ederim. Hayırlı olsun. Saygı ve selamlarımla.
Sevgili Naime hanımcım öykünüz çok güzeldi kutlarım,içinden dersler çıkarmış olmamız lazım.Anlatım da kusursuzdu yüreğinize sağlık.Ayrıca yeni çıkan kitabınızdan dolayı da sizi kutlarım.Hayırlı ve uğurlu olsun dileklerimle
sevgilerimle
ZHE
Hiç bir şey dışarıdan göründüğü gibi değil aslında ; sahip olduklarımız ,sahip olamadıklarımız,sahibi olduğumuzu sandıklarımız... Her şeyden habersiz geçip giden zaman kavramının somuttan soyuta akışı içinde , öykünün okuruna öğütlediği gerçek; FARKINDALIKtı ...Kutluyorum kaleminizi ,kitabınızı sevgili Naime hanım .Bol okurlu olsun kitabınız...Sevgiyle
Çok güzeldi..
Kutluyorum usta kaleminizi sevgili Naime Öğretmenim,
Nicelerine dileklerimle..
Saygı ve Selamlarımla..
GÜNLÜK HAYATTA SIKLIKLA KARŞILAŞTIĞIMIZ HATTA BAZEN KENDİMİZİNDE KAPILDIĞI ÖN YARGININ NE KADAR YANLIŞ OLDUĞUNU ÇOK TATLI BİR DİLLE ANLATAN ÇOK GÜZEL BİR ÖYKÜ KUTLARIM KİTABINIZ TEKRAR HAYIRLI OLSUN SAYGILARIMLA
Tebriklerimle, kaleminiz var, başarılarınız daim olsun.
Öncelikle kitabınızı kutlarım canım arkadaşım. Alıp okumak isterim. Yolu açık olsun diyerek. Çok sevindim çok.
Öyküye gelince nasıl da akıcıydı. Beğeniyle okudum. ,Ama adamcağızın günahını aldım, hem de ağzındaki sakızı olur olmaz patlatan bir kız diye de düşündüm. O sakız var ya beni deli eder zaten...
Sonra da ön yargılarımızı düşündüm. Ne çabuk insan harcattığını. Adamcağızdan nedeyse 'hakkını helal etmesini' isteyecektim..
Halbuki benim giriş kapımda iri harflerle yazılmış bir Kızılderili atasözü vardır. Girip çıkarken okurum. Orda :
'Birisini yargılamadan önce üç güneş batımı onun makosenleriyle yürü'_______
Yazar,yazmasına da...Demek ki yürüyememişim.
Şaka bi yana, beğeniyle okudum. Yolun hep açık olsun canım. Kocaman sevgiler , selamlar sana. Hayırlı olsun.Güzellikler dilerim.
Ah Naime hanım, ne yapıp ne ettiniz, adamcağızı önce manen, donra da madden yok ettiniz...:))
Taşlı bir erkek olarak, gocundum sanırım:))
Şaka bir yana, çok tatlı tatlı anlatmışsınız, okurken yaşadım sanki sahneleri, neredeyse, çiçeklerin kokusu gelecekti burnuma...
Usta kaleminizi gönülden kutluyorum,
saygım ve sevgimle efendim,
Ünal Beşkese
Bu şiir ile ilgili 72 tane yorum bulunmakta