Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
sevgili hocamın şiirleri gibi öyküleri nin de güzelliği dost yüreğinin samimi ve içten oluşu içimizden biri oluşu ve tabiki engin bilgi ve birikimi ile ışık saçması aydınlatmasına müteşekkir olmamız gibi tabii dir saygılarımızla sevgili hocam
Duygu yüklü
beğeniyle okudum
dilinize saglık
İnsan iyi bir gözlemci olursa hayatı ve tabiatı bütün gerçekliğiyle görür ve okur.
İyi gören, doğru gören ve yerine göre gördüklerini de okuyabilen yani detaylara inebilen biri için konu sıkıntısı hiç olmaz. Hayattaki her şey, her hareket, her durum, her olay; her güzellik, her esinti, her çığlık, her renk kısaca her şey şiirin de, hikâyenin de konusu olur.
Bütün bunların yanında bir de Türkçe'ye hâkimiyet varsa; akıcı, gerçekçi, içten gelen bir üslup varsa yazılanlar edebî eser niteliği kazanır.
Şiirleriyle ayrı bir yeri olan Naime Hanım, hikâyeleriyle de apayrı bir yer edinmişler.
Gönülden kutluyorum.
Kitabın kapak resmi de kitabın adıyla çok uyumlu olmuş.
Buz tutmuş mum alevi ve dans eden birileri, yanlış görmediysem ayaklarına doğru kaymış bir diğeri...
Kitap bile kapağıyla 'ben buradayım' diyor insana.
Gönülden kutluyor, okuyanınız çok olsun diyorum.
Sevgi ve saygı rüzgârları esenliğiniz olsun.
Hiç bir şey, dışarıdan görüldüğü gibi değildir. İYİCE anlamadan önyargılı davranmamak gerekir. Yanlış hüküm iki tarafı da üzer.
Usta kaleminizden ders niteliğinde, güzel bir öykü okudum. Tebrik eder, yeni kitabınızın okurunun bol olmasını dilerim. Sevgilerimle.++
Gönülden kutlarım kaleminize yüreğinize sağlık
Mesut Özbek
İşte bende yazdım Halil amcazademle bir liman şiirini bu şiirin memleketi Güney Arika doğusunda bir zamanlar oralara kürek çekti levent askerler...şiiriniz tropikal mevsimde olmasada duygu ve gönüller bir NAİMA abla ne güzel betimlemişsiniz tabiatı gerçekten ÖSS, PARAĞRAFLARINA misal olacak genişlikte ve zenginlikte başarınız daim olsun saygılarımla
Görünen, görünmez kılınır bazen,
Bir el, bir göz, bir perde olur gözümüzde!
Çünkü, görmemiz ve anlamamız gereken kadar, gösterilir bazen bizlere,
Görünenin arkasındaki görünmeyeni, görmek nasip olsun bizlere...
Çok güzel tasvirlerle bezeli hikayeniz için kutlarım sizi...
Kitabınızı temin edip mutlaka okuyacağım...
Öykünüz sohbet havasında, okuyucuyu içine çeken türden. Çokta güzel. Oldu mu? Bal gibi oldu. İnsan gördüklerini ister istemez algılama ile yorumluyor. Gerçek nedir? Bilmek öğreninceye kadar mümkün değil, tabi ki! Tekrar kutluyorum, nicelerine inşallah. Sevgi ve saygılar...
Kurgu değil gerçek yürek yine bezemiş anlatmış sanmak sanılmak okudum dizelerde hayırlı ve çok okunan olsun öykü kitabın sevgili arkadaşım yürek sesin susmasın
sevgilerimle
ANLAMLI VE NEFİSDİ YAZI KUTLARIM
Bu şiir ile ilgili 72 tane yorum bulunmakta