-ÖYKÜ- Hayat Alkış Bekleyen Bir Çocuk Ha ...

Yatak odasına dönüyorum. Elbiseni asıyorum. Giyiniyorum... Geç kalmamalıyım diyorum... Ama izinliyim ben... Üç gün daha izinliyim... Evde anıları bırakıp kapıyı çarpıp çıkıyorum. Farkediyorum ki şu beş yıl içinde ilk defa mutsuz, umutsuz ve öpücüksüz çıkıyorum evden...Hüzünleniyorum... Yoo hüzünlüydüm zaten; hüznümü katmerliyorum!

Sabah serinliği içimi üşütüyor. Bu hava bile seni hatırlatıyor. Ne çok severdin bu havaları, genzin üşüyecek illa... Nezle olacak olsan bile severdin serin havaları... Sıcaklara düşmandın... Belkide senin sıcaklığın yetiyordu sana; onun için gerek duymuyordun... Caddede akıyor trafik. Hiçbir şey durağan değil ki zaten! Yürüyorum..... Yürüyorum....... Arka fonda korna sesleri var... Sesleri algılamamaya başlıyorum! .. Kendimi mezarlığın kapısında buluyorum. Ne zaman, nasıl geldim buraya? Boş gözlerle bakıyorum. Mezarlık bomboş... Hiç mezar yok... Algılama yetimi yitirdim sanki iyiden iyiye! ... Şu koca dünyada tek sen mi öldün bebeğim? Diğer mezarlar nerede?

Yaklaşıyorum toprak nemli.... Gece yağmurla birlikte sana ağladık... Toprak çekmemiş hala... Başucuna çöküyorum; çöküyorum demek yanlış adeta yığılıyorum.... Şimdi.... Şimdi sen yoksun yanımda... Akşama yine gelecek ' Üff ya eve gelmek istemiyordum! ' diyeceksin sanki. Oysa yoksun artık. Toprağında bir tutam ot bitmiş; ortasında iki tek papatya...
Sen olsan sevinirdin ' Bir işe yaradım, onları besledim. ' derdin. Ne yalan söyleyeyim bahar sevincim bile buruk... Ağdalı bir gülümseyiş yerleşiyor dudaklarıma, yüzüm kasılıyor, ama sevinç değil....Yoksun... Yokluğunu ruhumun derinliklerinde hissediyorum.... Bu sensiz ilk ilkbaharım nasıl katlanacağım? Ve yaşam alkış bekleyen bir çocuk hala! Seni hatırlayıp
- hiç unutamıyorum ya -, özlemle; ellerimi yüzüme kapatıp hıçkırıklarla ağlıyorum........................................

07.04.2003 - İZMİR