Öykü Şiiri - Özlem Deniz

Bir kitapta
Eski bir şiirsin artık tozlu rafta unutulan
Her, gün doğduğunda aklımda
Bu yüzden uyumam ben
Ve uyanmam

Yarının nefesi
Karın gölgesi gibi ıssız
Nefsin ölümü gibi imkansız
Sarılır tüm gücüyle bencil!
Sevgilerce arsız

Arkamda saksısını kaybeden çiçek
Rengini kokusunu duruşunu bilmedin
Masamın kırgın bakışı
Kağıdımın dilsizliğinden belki
Kalemlerin kaçışı
Acı bir sırrı saklar gibi

Okumadığın öykümde
Güçsüz kıpırtılar yıldızında
Gözsüz nizamsız gerçeksiz
Çünkü,
Bensiz kaldı akşamlarda

Yakamoz muydu gözlerin
Çok erken çektiğin perdenin ardında
Yağmura değdin sonra
Kapılırdı umut sana ama
Dindin bir akşam sabahlara

Karalamadım acımadım ağlamadım
Gerçek mi yalan mı kim bilir?
Az da gelir ağır!
Anlarım yaramı
Karnımda duran ölü anayı

Şuraya bak
Çiçeğin rengi benden çok
Karın sessizliği senden...
Ama sen
Dünyaya verdin nefesini
Hakikaten

Yalvarır Tanrı’ya gözyaşların
Kin doldurduğun hüzün biriktirdiğin
Soğuk iklimli hayatın şimdi
Sarılır öykülere neden?