Öykü 1 Şiiri - Mehmet Emin Eryazgan

Kan çanağına dönüşmüştü gözleri, pek te samimi olmayan bir kaç gözyaşı ıslatıyordu yanaklarını ve dudaklarında son buluyordu bu ıslaklık hedef gösterir gibi

İnadına suskundu, inadına ağlamaklı ama inadına arzuluydu gözleri bir sevinci perdeliyordu sanki o ağlamaklı o suskun halleri.

Ve adam üzgündü, mahçup ve suçlu hissediyordu kendini.Ne olur diyordu sürekli.Ne olur ağlama, ne olur üzülme biliyorsun seviyorum seni diyordu, en samimi iç sesinin dışa vurşuydu bu.Hem henüz bir şey olmadı aramızda yol yakın dönmek için diyordu içinden gelmeyerek.Zira aşıktı adam yıllar sonra yeniden heyecanlıydı tanıyamıyordu kalbini.

Ve suskunluğunu bozdu kadın, eve gitmeliyim dedi.Sana tekrar gelebilmek için vakitlice gitmeliyim eve i.Sonra kaldırdı başını, sildi gözlerini minnacık elleri ile.Hadi sende git eve eşin çocukların bekler seni, bekletme onları dedi.Sonra yaklaştı gözlerinin içine bakarak; onlarda eksilmeden bende çoğalabilir misin dedi.Sabah ayazına güneşin verdiği o eşsiz sıcaklık gibiydi adamın yüzünü okşayan nefesi kadının...

Adam vicdanının ağır yükü ile bükülmüş boynunu düzeltemedi başını kaldırmaya yetmedi gücü o an.Kısık bir sesle ve yutkunarak; ikiye bölünmüş bir kalp taşıyorum dedi...

Kadın yaklaştı iyice sarıldı ensesinden kavrayıp saçlarını avuçlayarak, gözlerinin içine bakarak ve kirpiklerine hükmederek usulca öptü ilk kez, sonra kulağına eğilerek fısıltıyla ve en arzulu tavrıyla; biliyorum yarısı yeter bana dedi ve gitti.Küçük adımlarla yürürken kapıya doğru; gülümseyen bir maske ile bakıyordu adama.

Adam kadına muhtaç, kadın için adam bir dizi ihtiyaçtı.Madalyonun bir yüzü aşk bir yüzü ihtirastı..