* Oyali * Şiiri - Gülşen Şenderin

Dağlık bir köy evi, taştan duvarları damında kili
Tabanı toprak, tavanında mertekler, kireç boyalı
İlk doğum sancıları, aileler erkek istiyor ille ki
Pazartesi, yirmidört kasım bin dokuzyüz elli iki
Akşam üzeri yağmur çiselerken doğmuşum
Ben de ağlamışım doğarken, ebem MERYEM ANA
Kesti göbek bağımı aldırmadan akan kana
Esmer mini mini bir kız, nefes almaya adalı
Belemişler, yemenim kundağım kuşağım tığ oyalı!

Güneş ışımakta, fırtınalar gençlik savurur
Açmak ister dallardaki renk tomurcukları
Harman yeri, elimde yaba her taraf toz duman
Ilk yaşadığım bir olgu: Genç kız olmuşum!
Tokatladı anam; yanaklarım al al olsun diye
Saçları örgülü' bir köylü kızı', vahşi yaşamlı
Yetişiyordu şimdilerde, düzülecekti çeyiz sandığı
Örülecekti şemeler, danteller ele geçen parayla
Örtüler tığ oyalı, ipekten mendilim iğne oyalı!

Bir ilkbahar sabahı, yeşile uzanırken sevgiler
Sevdaların en temiz safını hasını düşlemişim
Kalbimde ilk uyanış, yüreğimde kor umutlar
Vurgun yemişim! Kor ateşlerde kaldı yandı bu can
Çözemediğim bir yanılgı,ayrılığı tatmışım
Uyku yok yenmez oldu yemek, geçmez oldu zaman
Yara aldı 'GÜLDAMLASI' olmuştu gönül bağı viran
Adetler töreler süregelsin diye oyalıyorlar
Teselli ile oyalandı gönül, oyam zaman oyalı!

Bir sevgi ister can, açmak ister açmayan goncagül
Kabullenmiş evlenecekt,i sevgiye kırılgan gönül
Eşini kendi seçti, kuruldu dernek düğün
Geleceklere umutlu, gelin oldu telli duvaklı
Adında...ŞEN soyadında ŞEN... Şenli dualı
Tek tek açıldı bohçalar, şemeler sargılar örtüler
Kolalanmış kar beyaz çarşaflar, odam 'ŞEN' oyalı!

Yaşam bu muydu, çileli miydi her mutluluk
Ulaşan olmuş muydu ki o kor yeşile, ya o köylü kız...
Bitmişti yaşam; kayıyordu işte yine bir yıldız
Bilemezsiniz sevgiyi mi bölüştü, aşkı mı buldu
Baharların bahçeleri; hep güllü hep bülbüllü
Bilinmez ki; kim ne zaman, ve kim kaç yaşında?
Gidiyordu işte cenaze, sorgusu musalla taşında
Gidiyordu o meçhule, giriyordu mermer bahçeye
Ne dantel oyalı, ne zaman oyalı, mermer bahçe TAŞ OYALI!