Tüm umutsuzluklara rağmen gülmeyi unutmadım.
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim
Devamını Oku
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim
Toprak ve insan...
Her ikisi de yaratıcı, koşullar uygunsa...
Her ikisi de vefalı, sevgisi bolsa...
Toprak kendini giyindirir, kendi soyunur yine... İnsan ise büyüdükçe...
Çünkü toprağın yaşı yoktur.. Ömrü 'sonsuzdur...'
Belki de bu yüzdendir, kıskançlığımız, 'toprağımıza çekmek' isteyişimiz..
Kutlarım, Dostum.....
Damla toprasğa düşünce... yaşam başlıyor, hayat devam ediyor, ilkbahar- sonbahar diye diye gece gündüzü kovalıyor, hayat sona doğru koşuyor. Yüreğine sağlık.
Eğilip en ince yerinden öptüm toprağı
Gözbebeğine kilitlendim
Avuç avuç alıp yüzüme sürdüm
Yudum gamzelerimi
usta kaleminiz daim olsun..sevgi ve saygılar
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta