Oy…Oy… Şiiri - Ayten Karakaş

hani masum bir esinti çıkmıştı da
pamuk şekerlerim uçmuştu rüzgardan
uzanıp yakalayamamıştım
uzun süre ağlayarak bakmıştım bulutlara
işte o zaman öğrendim gidenlerin asla dönmediğini
ve sevdiklerine ulaşamamanın çaresizliğini

oy benim pamuk pamuk şekerlerim
oy benim tadını hiç bilmediklerim

hani kağıttan bir gemim vardı
çocuk ellerimde beceriksizce yaptığım
yağmurlar yağmıştı
ve ben hemen koşmuştum bir su göletine
son görüşümdü onu ismi sularda kaybolurken
batan gemim miydi, yoksa gözlerim mi?
işte o zaman öğrendim düşlerde gezmemeyi
gözyaşlarımı gizleyipte kollarımla silmeyi

oy benim minik gemim
oy benim hiç yüzdüremediğim

hani renk renk boya kalemlerim vardı
resimlerimdeki güneşim, güneşi kıskandırırdı
çiçeklerim domur domur açardı
onlarda tükendi birgün hayallerimi çizmekten
işte o zaman anladım gerçekleri
ve onların hiç resmedilemeyeceğini

oy benim rengarenk kalemlerim
oy benim renklerde kaybolan hayallerim

hani her gece beraber uyuduğum bebeğim vardı
süt verip, ayağımda salladığım
bazen gizli gizli ablamı şikayet ettiğim
bir sabah uyanıpta bulamamıştım yanımda onu
tıpkı bugün seni de yanımda bulamadığım gibi
işte o zaman anlamıştım sevmenin acı verdiğini
zamanın ise
reçetesi yanlış, sarhoş bir doktor olduğunu

oy benim kolları lastikli bebeğim
oy benim daha ninniler söyleyemediğim
…………………………..
oy benim sevdiğim
oy benim kalbimi yerinden söküp gidenim…