Oy denizim! Karadenizim.. Şiiri - Ayfer ...

sınırında durdum,sınırsızca sevdim
toprağından yedim,denizinde yüzdüm
ana dedim,baba dedim,yar dedim
'ben ' gibi bildim.
oy denizim! Karadenizim....

Yokluğunda arar seni tutaste
alşkındır deli dalgalarına
alışkındır yeşilinin sağanağına
hiç aldırmam adını kara koyana
denizim Karadenizim..

saklanırdım koynuna
oynardım sularınla
nerede o küskün göğün?
hep ağlayan yüzün..
nerede sevdalarım nerede?
o hep göğsümü yokladığın hüzün
oy denizim! Karadenizim..

kaygan kumunda yürüdüm
anaforlarına güldüm
bilen bilir diplerde döner oyunlar
bilen bilir yüzeydedir hep durgunluklar
aldırmadan söyleyenim
köpürse de dinleyenim
denizim..
Karadenizim..

bulmadım hiç suyunda midyenin koynuna saklanan bir inci
hiç bulmadım içinde bir kinci
saklamadan söyleyenim
yüreğini döşek edenim
peştamalı saran kadınım
geleceğini gurbette arayan adamım
yine de susanım
sevdalım aşığım...
taşla dövüşenim
bir o kadar da yumuşak yüreğim
insanım canım
oy denizim! Karadenizim..

aklığını bilirim
saflığını biliirm
gözünü budaktan esirgemeyenim
köpüğün kadardır kızgınlığın
ve hep yalnızdır suskunluğun..

denizİm hiç konuşmadın
başlattın o güzel mücadeleyi
lafını bile yapmadın
karaysa yazgısı değiştiriim dedin
güldürdün fıkralarınla,öğünmedin aklınla
yılıp da kaçmadın
alışıktın dalgalara aldırmadın
denizim gülen yüzüm
sevdiğim...Karadenizim

dur orada bütün mağrurluğunla
dur orada şikayet edenlere inat
önder ol ağlayana
önder ol satana
kim bilir belki anlarlar
kim bilr belki utanırlar
bütün çoşkunluğunla çağla
denizim..Karadenizim
sen onlara aldırma

Ayfer Artuç
20/ 07 /2007 İstanbul

tutaste(lazca) ay ışığı