Oy Delal Şiiri - Yunus Öndoğan

Oy Delal,
Düşlerine,
Gülüşlerine,
Ömrünün baharında,
Kimsesiz ölüşlerine.
Neler neler yazılmaz ki...
Seni anlatabilmek için,
Mezarının taşlarına,
Neler neler kazılmaz ki.
Bir elinde emeğin vardır,
Bir elinde alınterin.
Dünya sana dardır,
Yok bu hayatta yerin.

Umut kokar cigaranın dumanı,
Sana gıpta ile bakar,
Yüce dağ başlarının dumanı.
Başın dağlardan daha yücedir.
Dağlar senin yanında,
Küçüldükçe küçülen birer cücedir.
Umut ile sevda ile harmanlanmış ellerin,
Geçmişten geleceğe köprü olan,
Bir destandır sözlerin.

Oy Delal,
Sen sussan da,
Gözlerin konuşur.
O gözler var ya o gözler,
Yarım kalan bir sevda şiiridir.
Yare yazılan hüzünlü bir beste,
Başında sevda çiçekleri,
Rengarenk, deste deste.
Sofranda yavan ekmek,
Bir baş kuru soğan,
Ve bolca kanaat.
Anlamaz ki halinden
Masal okuyan,
Masalcı zevat.

Hiç bitmez hayat kavgan,
Yağmur yağar, kar yağar,
Gencecik başının üzerine.
Ve sen umuda kaçarsın,
Tertemiz sayfalara yelken açarsın.
Senin türkülerin yankılanır dağlarda,
Kokun gülleri kıskandırır bağlarda.
İnsanın insana kıydığı,
Bu karanlık çağlarda,
Sana aşk,
Sana şiir,
Sana sevda düşer.
İnsanlık mührünü taşımak düşer.
Dayan ne olur!
Salıverme kendini,
Sen gidersen bu alemden,
Kim çeker bu dünyanın derdini.

Oy Delal,
Şirrimin tüm mısraları,
Sana olsun helal.
Gitme!
Beni terketme.
Gidersen ardından ağıtlar yakarım.
Hatıranı beynime bir mıh gibi çakarım.
Gitme!
Beni terketme.
Sana en güzel şiirleri ben yazar,
Sana en güzel ben bakarım.