Küçük melek, ışığının gülümsediğini hissetti
Gözlerini kapattı
Kanatlarını ışığının kollarına dönüştürdü
Ve sarıldı kendine
Acıya yer yoktu artık kalbinde
Yalnızlığı da öldürmüştü o kutsal ışık
Bitiriyorum burada
Öyle anlarım oldu ki,
Aradığım, sevdiğim
Dost yüzlerden kaçtım
Yüreğimde dondu gülüşlerim
Yüreğimdeki yüreklere erişemeden
Ellerimle toprağa dokunuyorum
Daha önce hiç gitmediğim bir yerdeyim
Hiç kimse yok benden başka
Hiçbir ses yok
Sadece kuş cıvıltıları
Bir süre sonra…
Gecenin karanlığında
Gözlerimde doğdu ay
Kara bulutların arkasına saklandı gülüşlerim
Ay ışığı gözlerimde saklıdır.
Simsiyah bir yağmur yağıyor
Tek bir altın yıldızı seçiyor gözlerim
Kayboluyordu ruhum
Akıp gidiyordu karanlıklara yavaşça
Tutmuyordu kimse ruhumun ellerinden
Ölüm arzusu dinmiyordu ne yapsam
En mutlu olduğum anda bile
Fısıldamaya başlıyordu beynimin içinde
Koşuyorum,
Buraya nasıl,neden geldiğimi bilmeden
Karanlık yutuyor sanki her şeyi
Yoruluyorum bir süre sonra
Üşümemek için kendime sarılıyorum
Üstümde beyaz elbisem
Kanayan bir yaşam
Yanan bir gül demeti
Kalbi durmuş,ruhu çoktan kayıp bir yaşam
Ve yitik zamanlar
Aşılması imkansız duvarlarım var
Hayat o duvarın ardında
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!