Otuzuncu Harf Şiiri - Faruk Yiğit Araz

Zerk ettiğim dünya, damarlarımdan fışkırırken faniliğini,
Dönüp nereden geldiğimi bulmanın
ve nereye gideceğimi bilmenin amansız sancılarını ağırladım örs kalbimde.
Gözlerim, yaşamanın ağır vebalini taşırken fer'inde;
Ağlayıp, tüm müptela yaşlarımı dökmek isterdim.
Afyon'ken kalemin dile getirdiği kelimeler;
Yazmaya müsellah bir şâir olmak isterdim.
Kof kalbimi, hüzne râm olmanın amentüsüyle ıslatırken,
Ceberrut ve hoyrat kelimeleri biriktirmişken heybemde
Apansız haykırmak isterdim.
Ama söyleyemedim...
Dile geldi de kelimeler, ucunda birikti. Dağılamadı yeryüzüne.
Kâhrolsun!
Şâir'ler kadar pervasız değilim.
Değilim ben şair, muharrir.
Bildiklerime sığdıracağım bir heybem yok.
Ve konuşmak,anlaşılmak için yetmiyor bildiklerim.
“ Otuzuncu harfim ben.”
Muahhar olan; hüznün ve acının kanatlanıp, göğsümü şerh etmesi.
Ey gâibi görüp, mistik cümleler kuran!
Sana, durlanmış, kelimeler getirdim,
Seni, muktedir kılacak bilirim.
Konuşsak kıyâmet,
Sussak kıyâmete alamet.
Ne söylesek, cümleye düşer gibi değil.
Gelmiyor nefese konuştuklarımız...
“ Allah Sabredenlerle Beraberdir,
Yani en çok, benimle.”
“ Yaygaralar, feryâtlar, ağıt'lar aşina kulaklarımıza.”
Ey âyetleri göğüs kafesime şerh eden hâfız!
Her suresi, yüreğime şerha düşen, nakıs olmayan mana!
Dindir efgânımı.
Ayetleri çisele kalbime, şifâ diye.
O kamber hüznü çek.
El,ayak beni dinç tutan bedenimden.