Otuzsekizyüzotuzdört Şiiri - Talib Canip

aklımı bir senden alamadım

bir de seni gördüğüm saniyelerden

sana bakmak farklıymış uzaktan

ama görmek seni bambaşka

sesinin renginden

hayallerimi boyardın

gözünün gülüşünden

içimde tomurcuklar açardı

bunları ben ne kadar istesemde

geçmedi içimden

boğazımdan

kalbimden

ne sesinin rengi

ne gözünün gülüşü

hala aynı

ilk günkü gibi

o yirmi dakika

oldu bana

aylar

seneler

hatta seni tanıdığım ilk güne götürdü

bindiğim bir vapurda

geriye sardığım bir yolculuktu sana

kıyına yaklaşamadığım

karaya oturmuş bir vapur ki

iskelesinde fırtınalar

kasırgalar

adına ne derseniz o'dur

...

şimdi ben

sana karşı bir uçurumdan

aşağıya bakıyorum

yağmur yağıyor

ama

yağsa bile söndürmüyor beni

dışarısı soğuk olsa bile

içim cehennemin en dibi

yanıyorum gün geçtikçe

küllerim uçuşuyor

ve karışıyorum

lacivert gömlekli gökyüzüne