Ben, otuzlarının başlarında,
hayatı umursamaz yaşayan
umutsuz bir kadınım.
Çektiği kahverengi perdenin önündeki
yer minderinde karanlıkta okuyan,
çocuk olan sayfalarda
şeytan uçurtmaları uçuran,
uçurtması türbülansa takılan
bir de buna korkan,
uçurtması türbülansa takılan
korkak bir kadınım.
Elleri sarsılan sekiz on şiddetinde.
Sahi, neydi adı?
Tanımlanmamış parkinson.
“Tanımla,” dedim doktora.
“Bunun için doktor olmadın mı?”
“Çıkabilirsiniz,” dedi.
“Türbülanstan mı?” dedim,
ama o duymadı.
Sürekli içinden konuşan,
üşengeç bir kadınım.
Benimle konuşacaksan düşünce okumalısın.
Sonra, “Tanımlayayım,” dedim,
“Bu parkinsonu:
Muhtemelen sürekli mastürbasyon yapıyordu ve sarsılarak geliyordu.”
Güldüm bir de buna, hiç utanmadım.
Hayatı dalgaya alan,
alaycı bir kadınım.
Acımın keskinliği
kahkahalarımı bileyliyor
ve tükürükler saçıyor
yaşamın yüzüne.
“Olanlar oldu,” dedim sonra peygambere.
Küçük kalbini gösterdim,
“Ve ben olmasam bile
hep buradayım, sen ağlama,” dedim.
Ruhum sarsıldı ve tanımlanamadı.
Yaptıklarından hiç pişmanlık duymayan,
çokça şükür sahibi,
inanan bir kadınım.
Ruhu tımarhane tuvaletlerinde yıkanan,
kahkahalar atarak
gözlerimdeki yağmur
kahkahalarımın şiddetinden.
Ağız dolusu şiddet gösteririm,
buna meyilli bir kadınım.
Çocukluğumun ağzına
biber sürselerdi belki
böyle olmazdım.
Olmazı olmayan her şeyi
mübah sayan insana
cüretkâr bir kadınım.
Sanat için soyarım şiirimi.
Şair denmez bana.
Şiirleri çıplak ve acınası,
mağduru doğan dizelerin
umarsız bir kadınım.
Dizelerim figüranı,
yüzüne tükürükler saçtığım şiirin.
Ben, otuzlarının başlarında,
sanki yüz yıllık yaşamım,
umarsız hastalıklarım
ve umut kedilerimle,
sancısı kötülüğe gebe kalmış dünyanın
doğuracak çıplak şiiri,
umutsuz bir kadınım.
Kayıt Tarihi : 5.1.2025 12:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
