Otuzdokuzuncu senfoni

Bir orkestra dinliyorum;
Bin dokuz yüz yetmiş yedi
aralığının yirmi beşinden beri...
Sessizliğin içinden çıkar gelir;
tırmalar kulaklarımı bir ağır senfoni...

Öyle bir ses ki sözcükler kifayetsiz yabani...
Bir beste sanki notası ötüşen kuşların neşesi,
Güz yaprakların hışırtısı; İnsan dilinden de hecesi...
Ebedin bilinmezi,ezelin sesi...

Bir büyük eser ki;
Yeni doğanların ağlayışı ve ölenlerin ardından aynısı...
Şen şakrak gülüşlerin;
Savaş ta masumların çığlık sesi...
Bir büyük kavganın acımasız sesi...

Öyle bir ses ki;
Ardı sıra dalgaların asi,
Etekleri kaplı dağların kar sesi...
Damla damla yağmurların hüzünlü;
Göklerde savrulup duran;
Rüzgarların uğultulu sesi...

Ne yana gitsem çalar hep bu şarkı;
Bilirim bu Onun şenliğinin bize;
İyisi kötüsü içinde bir hediyesi...
Say ki kainatın aynası,yankısının sesi...

Ayın yirmi biri en uzun gecenin;
Yirmi beşi; Güneşin yükselişinin;
En parlak yıldızın gök kubbede;
titreyen gölgesi ve mucizelerin sesi...

Kim bilir daha kaç senfoni.
Çalacak kulaklarımda bu sesi
Şimdiye dek otuz sekiz ve;
Otuz dokuza kaldı dokuz sabahın sesi...