Otuzaltı Saat Şiiri - İsmet Bülent Tan

Sana gelişim
Onaltı saat yolculuğumdur.
Yaramaz çocuklar gibi,
Yerinde duramayan.
Tarifsiz heyecanlı.
Olgun insanlar gibi
Sakin ağır başlı.

Yolculuğumda,
Yarı uykulu,
Göz kapaklarımda seyrettim,
Gökyüzünü;
Yıldız dolu...
Sevgim uçsuz bucaksız,
Memleket kadar büyük,
Bereketli topraklar gibi,
Sarı sıcak güneş dolu.

Gülüm sana gelişim
Dönüşün bir başlangıcı,
Ayrılığın acısı kan oldu içimde,
Gözlerim yaşla dolu.

Tarih yirmialtı temmuz
Ve pazartesi günlerden.
Herkes için aynı sabah,
Sıradan bir günün,
Telaşlı başlangıcı.
Benim için,
Güneşin en parlağı yükseliyor,
Dağ yamacından.
Yeşilin en güzeli dallarda.
Kumsala özlem ne büyük,
Denizin dalgalarında.
Benim de sana özlemim,
İşte böylesine parlak,
Böylesine büyük,
Ve yedirenktir kollarımda.

Seni görünce karşımda
Nasılda heyecanlandım.
Oysa sana gelene kadar,
Hayalimde,
kaç bin defa,
seninle karşılaştım.

Gülüşünü gördüm,
Bütün ışıkların en kuvvetlisi,
Henüz çıkarılmamış istiridye incisi.
Kelimelerin dansettiğini gördüm,
Bal rengi dudaklarında.
Sonra ateşe dönüştü,
Bütün sözcüklerin ağzımda.

Kocaman ela gözlerinde,
Kaybolan yalnızlığımı gördüm.
El değmemiş kız güzelliğinde,
Ürkek ve heyecanlı halin,
Nasıl titretir yüreğimi.

Deniz dalgalı saçlarında,
Uçuşan beyaz martıları gördüm.
Gelip parmaklarıma kondular,
Dokunduğumda.

Yüreğinde gördüm,
dayanılmaz hasreti,
tükenmeyen aşkı,
söz dinlemez heyecanı.
Hangi yürek dayanır bunlara,
Nasıl girmezsin rüyalarıma.

İlk merhaba ne zor söylendi ayaküstü.
Heyecanla süzüldük apartman katına.
Önce oturduk karşı karşıya,
En uzak noktalara.
Birbirimizde seyrettik,
Henüz biten hasretin izlerini.
Ne zor iş şimdi,
Bahsetmek havadan sudan.
Oysa biz değilmiydik aylardır,
Bıkıp usanmadan,
Yokluğumuza aldırmayıp,
Hayallerimizle konuşan.

Sana geldim,
Bahçemde açan goncagül,
Sırrını vermeyen,
Pınar serinliğinde,
Susuzluğumu giderdim.
Yanıbaşında
çam kokulu ormanların,
sınırsız güzelliğinde,
Nefes almanın bahtiyarlığına erdim.
Ciğerlerime çektim,
Sabırsız bütün solukları.
Sana geldim gülüm,
Senin için geldim...

Bin kişi,
Nasıl sevebilirse bir kadını,
İşte öylesine seviyorum,
Tek bir yürekle.
Bir günün hasretine,ayrılığına
Bin kişi nasıl haykırırsa,
Öylesine haykırmak geçer içimden.
İşte sana
Böylesine tutkun,
Ve böylesine bağlıyım.
Yüreğimde taşıdığım,
Bin kişilik bir sevda.

Tut sıkıca ellerimi
Gel sarıl boynuma
Yalnızlığımı,
Sensiz geçen günlerimi,
Unutmak istiyorum.

Eskiden,
Her sabah penceremde,
Bir tatlı tebessüm bulurdum.
Seni görünce karşımda,
Güneşten daha önce,
Nasıl ısıtırdın içimi.
Avuç dolusu,
Bin koca yürek dolusu,
Buseler gönderirdin bana,
Nasıl sevgi kaplardı yüreğimi.

Özlemiyle yanıp tutuştuğumuz,
Bu gün
Bir solukta bitti.
İnsafsız bütün saatler.
Oysa sana hasret yaşadığım günler,
Ne zor geçti.
Az önce kavuştum sana,
Henüz alıştım ellerine,
ela gözlerine.
Henüz dokundum saçlarına,
Akşam oluyormuş bu vakitte.

Bu gün
Bir asır kadar uzun,
Çünkü ömür boyu unutmayacağız.
Bir saniye kadar kısa,
Belki bir daha yaşamayacağız.

Yağmur yağarken,
Saçak altlarına sığınmam.
Konuşurken aklımda,
Uyurken düşümdedir sevdiğim.
Bu kadar mesafeye rağmen,
Yanıbaşımda...

Yağmurda,
Yürümeyi severim bilirsin.
Sebebini bilmediğim bu ayrılık,
Bitip tükenmeyen hasret,
Gözyaşı olacak yanağımda.
Ve senin için ağladığımı,
Yağmurdan başka,
Kimse görmeyecek.

Hani ayrılışım vardı yanından,
Bir akşam üzeri.
Yolun her metresi,
Boğazımda düğüm oldu,
Acılarla,
Nefes almak yok.
Gözlerimi omuz başında,
İki damla gözyaşında bıraktım,
Görmek yok.
Hoşçakal derken,
Dilim kül oldu ağzımda,
Dudaklarımı da,
Son öpüşünle yitirdim,
Konuşmak yok.
Sensizliğe dayanamaz bu yüreğim,
Onu da sana bıraktım gülüm.
Bu ayrılık olacak iş değil,
Yaşamak yok...

Denizleri engin,
Gökyüzünü sonsuz bilirler.
Gel bana...,
Engin denizleri yakana tak,
Gökyüzünün mavisiyle uyu geceleri.
Sevmiş olmanın bahtiyarlığı
Öyle geniş ki yüreğimde.