Otuz Yedinci Hafta Şiiri - Emin Vural

Yandı yüreğim özlemin içinde
Görülmemişti dünyada böyle yangın
Bilseler yüreğimdeki bu kor ateşi
Kimse tenezzül etmez çağırmayı itfaiyeyi
Çünkü ne su söndürür bu ateşi
Ne de ısı ve oksijen ayrışması
Yanıyorum yanıyorum
Sağanak yağmurun altında
Tüylerim demir parmaklıklar gibi
Bedenim donsa da bu soğukta
Ben senin aşkından yanıp tutuşuyorum
Otuz yedi haftadır kıvılcımla çıkan ateşe
Her hafta odun atıyorsun
Öyle bir yanıyorum ki artık
Cehennemdeki ateşe kafa tutuyorum
İç organlarım parçalandı acıdan
Soluk borum hayata karşı çalışmıyor
Daralıyorum daralıyorum artık
Sen gelinceye kadar dayanır mıyım bilmiyorum
Yüreğimdeki ateşi söndürecek tek varlık
O senin kahverengine kaçmış gözlerin
Onlar dikilirse karşıma
Evrendeki tüm su kütleleri söndürecek
Özlemle kavrulmuş yüreğimi
Ateş dumanından daralmış nefesim
Rahatlayacak ve o mis kokunu çekecek
Ne olur ne olur artık söndür bu ateşi meleğim.