Otuz Yedi Şiiri - Sedat Erdoğdu

OTUZ YEDİ

Üflediğim ruhumu, yanan mum görsün diye
Tutuşturup kibritle, kendi canımı yaktım
Mum alevde erirken, temmuzun ikisinde
Gidiyorken ardımdan, kara duman bıraktım…

Hiçbir bulut yaz günü, böyle ağlamamıştı
Hiçbir deli fırtına, kara bağlamamıştı
Otuz yedi can gitti, heyet kurulmamıştı
Hiçbir aşık sazına, böyle davranmamıştı…

Yaralara tuz basmak, elbet ozan işidir
Ateşlerde bedenim, kül olmaya razıyım
Yangında can kurtarmak, insanlık görevidir
Cehennemin dibine, çökmeye hazırlandım…

Hiçbir kalem kâğıttan, böyle utanmamıştı
Hiçbir acı kalbimi, böyle dağlamamıştı
Hiçbir yara derinden, böyle sızlamamıştı
Hiçbir kâbus ışığı, böyle karartmamıştı…

Sedat ERDOĞDU