Otuz Yaş Sendromu Şiiri - Abdullah Sefain

Bazen ne kadar yaşlansanda...
Çocuk kalırsın...
Koşarsın bitmek bilmeyen hayallere...

Gökyüzünde uçan uçurtmadadır gözün...
Kalbin bir külah dondurmada...
Aklın oyuncakçının vitrininde duran arabada...
Çığlıkların ne kadar durdurmaya çalışsada geçen anı...
Anlayamayacaksın geçen yılları...
Attığın kahkahaların mutluluğunda...

Bazende bir soruyu on kere sorup...
Buzun üstünde kartopu oynayacaksın umarsızca...
Dışlayıp tüm acıları...
Oyun olacak sadece yaşamak dediğin...

Ey içimdeki çocuk...
Nerede tahta atım,gazoz kapaklarım...
Ömrümün her köşesine dağılmış duran misketlerim...
Nerede arkasından koştuğum çemberim..

Sen hep içimde kal..
Nedir ki hayat denilen zaten...
Doğduğumda açılan,son nefesimde kapanan..
Gözlerim misali..
Her şey bir anlık...
Sen hep içimde kal çocuk...
Hiç büyüme...

5 Eylül 2014 02:56