Otuz Üç Yaş Şiiri - Hatice Kuzu

Sen yarıya iki kala,
Ben üç geçe….
Akıp gider zaman
Su gibi sessizce…
Fark edememişiz
Aynı düzlemde
Dönüp durduğumuzu
Araya hasret girince.….

Aynı kökten beş farklı kol olmuşuz,
Kimimiz direnen,
Kimimiz kırılan
Kimimiz düzene uyan…
Ben hep susan…
Sense başkaldıran….

Ağaç biçare,
Ağaç kendi derdinde.
Öğretememiş dallarına yaşamı…
Kendince yol çizmiş her biri
Uzanmış sonsuza.

Umut olmuş hayallerin,
Devrim yapmış
Hazan gülleri açarken
Asi yüreğin.
Haykırmış, çırpınmış
Duyuramamışsın sesini
Dalların en tazesi
Annesinin bir tanesi.

Otuz üç kurşun salmışsın dağlara,
Sesinden ürkmüş ceylanlar sinmiş,
Pusuya çekilmiş kurtlar
Bir ben duymamışım yankısını…

Aynı yollardan farklı zamanlarda geçtik
Kimimiz goncayken gurbette,
Kimimiz sılada çtık.
Ve türkülere döndü düşüncelerimiz,
Sen yüreklice söyledin,biz susup dinledik…

Yanık bir türkü sardı ovayı,
Karşı dağın eteklerinden
Sel oldu aktı hücreme haykırışın,
Yaraladın gecemi bilmeden.

Otuz üç kurşun oldu belki yıllar sana,
Deldi geçti otuz üç yerinden bedenini,
Aradaki mesafeler aldatmasın
Merhem olup,gizlice sardık biz seni.

İyi ki doğdun,en son dal oldun
Akıp giden zaman ilacıdır her şeyin.
Konuşmaktan yeğdir kimi zaman susmak
Bırak kendini akışına zamanın.

Sen iki kala yarıya,
Ben üç geçe….
Akıp gidiyor her şey
Dönüyoruz nafile.

04.10.2004