Otuz Üç Şiiri - Sevda Sevgi Laloğlu

OTUZ ÜÇ

Bize her kim ne öğretse iyiliğin adına
Önce kendisi düştü kötülüğün ardına
Öğretmek ki yatırımsa iyiler hesabına
Kötüler niçin sevinir iflâsın bayrağına

Tad aradık tuzdan olduk damağımıza
Her gün bir kötülük yattı hamağımıza
Mısır bile âr edinip patlattı da kendini
Biz burun yapıp sevindik somağımıza

İyiliği öğreteni akşamdan suya bassak
Kötülük kiri baskın bir el de kese atsak
İyiliğe yatırımdan vadesiz hesap açsak
Yine kötülük getirir bari faizden yırtsak

Hâd aradık yüzden olduk semahımıza
Her ân bir kötülük soktuk çomağımıza
Kusur bile âr edinip yoklattı da kendini
Biz torun yapıp sevindik soyağacımıza

Esaret altında bile tutuyorsam orucumu
Niyetim Allah içindir riyakâra görücü mü
Kendi yaptığını öv de iblis ara bulucu mu
Gösteriş budalasına takvâ lîbam kırıcı mı

Etli ekmekli ye dur bir tas çorba doyarım
O bir tas çorbayla ben Efendim'e uyarım
Sen bir misafirin de lokmalarını sayarken
Ben sahursuz tuttuğum insanlıkla ayarım

Esaret altında bile oruç tutmak çok zor iş
Göz kulak ve kalpler yalnız Rabb'e yöneliş
Sen gafleti uyurken ben uyanıktım memiş
Sade bu aya değil her ân göster beyaz diş

Kurban olduğum Rabb'im sen tek Ulusun
İçten hasedleri bana lütfedip duyurursun
Üzülmeyim diyerek teskin de bulunursun
Sen ki aptallara değil abdâla hak yolusun

Ağzım gül kokar iken sana geliyor çemen
Kötü niyetin çam dibi ille de dersin çimen
Gösterişin marazlı dün beşiktekine söven
Kalpler Allah'a âyanken dilin ki gevelemen

Bize her kim ne gösterse iyiliğin yâdına
En önce kendi yetişti kötülük imdâdına
Göstermek ki bitirimse iyiler harmanına
Kötüler niye dövünür güzelin navrağına

Bâd aradık yüzden olduk membağımıza
Her gün bir kötülük battı gün doğamıza
Nasır bile âr edinip topuklattı da kendini
Biz hayran yapıp süründük el ayağımıza

İyiliği gösterene evvelden boya katsak
Kötülük pîri aşkın bir yol da tıka bassak
İyiliğe batırımdan faydasız nasip çıksak
Yine kötülük getirir bari mayadan tutsak

Ud aradık bizden olduk baht diyarımıza
Her gün bir kötülük çıktı kalp otağımıza
Taksir bile âr edinip Hak'lattı da kendini
Biz karun yapıp sevindik haksızlığımıza

Esaret altında bile tutmuş isem orucumu
Sana değil Rabb'ime ödüyorum borcumu
Kendi ettiğini bil de Şeytan iyi koğucu mu
Gösteriş divanesine uyku hâlim ölücü mü

Gece gündüz vesveselen bugün sağırım
Ben orucu her zerrem hücremle tutarım
Sen ölmüş kardeşinin etini yemeye bayıl
Uyurken de diriyim ben gelir seni ayarım

Allah kimseyi gördüğünden geri koymasın
Abdest almış olsam inan suyu da sayarsın
Ne mutlu garip yolcuya teyemmüm de var
Hancılar hep yancı olsa Er Rahman sarsın

Kurban olduğum Mevlâm sen ne Yücesin
Esaret altında bile kalbime nefes hecesin
Evvelim de Âhirim de benden öte bilensin
Sana duyduğum sevgi küfrânı yere sersin

Esaret altında bile senin rızân için sabrım
Bir virüsle bildim ki insanlık etmiyor hatrın
Kendinde olmayan özü övenleredir tavrım
Sana teslim olanları yükseltici olan Kadrin

Esaret altında bile oruç tutmak tam ehliyet
İnsanları hakir görmek gerçek fakire dalâlet
Sürekli yalvarsan n"olur olmaz dûana icabet
Bildiğiyle amel etmek hâlis kulluktan inayet

Şarıl şarıl su akıtır boy abdestimle gezerim
Cünüp zihinliye inat aklen abdest tazelerim
Kaç kez hatmettin bilmem de Yüce Kelâmı
Gerçek mazlum dûasıyla soluğunu keserim

Eş dost ve arkadaşım onlar seçili kardeşim
Ķötülüğü bilmezler ki onlar da yok bir taşım
Varlığıyla kırışanlar her gün yoklukla savaşır
Belki atı alıp çoktan Üsküdar'da yol almışım

Bize her kim ne söylese iyilik hesabına
Evvela kendisi çıkar kötülüğün tahtına
Söylemek ki artırımsa iyiler makamına
Kötüler niye sarınır riyânın yaşmağına

Sanmayın ki bu duygular yalnızca bugün için
Yedimizde ne olmuşsak yetmişte de bu biçim
Bin kere söylemekle yorulmadım da kardeşim
İçin dışın bir değilse seninki kendinden geçim

Zorla insan olunmuyor insan da zora gelmiyor
Yedinde iyi desek de yetmişin yetmiş olmuyor
Bin kere de bir anlasan birini bin eder Mevlam
İyilik canda durmuyor insan da ruhu bulmuyor

Bize her kim ne döktüyse iyiliğin ağzından
Önce kendisi düştü kötülüğün burnundan
Dökülmek ki tartılmaksa iyiler mîzanından
Kötüler niye kovunur Allah'ın dergâhından

Ced aradık daldan olduk Şahdârımıza
Her gün bir kötülük kattık miktarımıza
Kısır bile âr edinip doğurttu da kendini
Biz derin yapıp sevindik boş taarımıza

Bu Şiir bitmez burada Rabb'im yazdırır
İyi altınım diyen hep kötülüğü bozdurur
Sözler öyle derindir ki iki Dünya kızdırır
İkisinde de iyiler kötüye mezar kazdırır

Sonra bunlar Şiir değil şuursuzlara delil
Nefsini övüyorsun da Allah ki kula kefil
Dünya'ya olmasa da insana olsa meyil
Kötülükler kalır mıydı birazcık utan eğil

Eften konuşmaz Şâir boşuna püflemeyin
Dünya ateşine yanıp yüzüme poflamayın
Sadece gülüyorum dizden de vahlamayın
İzlerken de gözlüyorum g/izimi aflamayın

Kurban olduğum Allah sen tek Kudretsin
Seni tanımayan biri nelerden nasiplensin
İyilik bahçedir ki sen kötü çiçek ekmezsin
Kötüler iyi olmaz da sen yine de beklersin

Kalbim sel akar iken sana vuruyor çamur
Kötü niyetin gön gibi ille de dersin samur
Dilindeki insanlıksa için niye böyle gavur
Kalpler İlâh'ı anarken sana dert kazı çevir

Yüce Rabb'im cümlemizi iyilerden eylesin
Yüreği yananlar belli kötü ne bilip söylesin
İyiler muhtevasına kötüler bel bağlamasın
Bundan böyle kimse bize iyilik sağlamasın

Yavaş yavaş geliyoruz Şiir'imizin sonlarına
İstediğiniz rengi verin kötülüğün tonlarına
Hem kötülük girmiş midir iyilerin kınlarına
İyilikten zarar gelmez kötü okur canlarına ...

[ Sevda Sevgi LALOĞLU ]