Otuz İki Yaş Hatırası...

Hayat; sanki bir tren yolculuğu…
Her istasyon ayrı bir yaş…
Her yaş, yaşamla ağır bir savaş…

Uzun uzun baktım, elimdeki son vesikalık resmime…
Her geçen günün, daha da acımasız olduğunu gördüm gözlerimle…

Çok değil! bundan bir önceki resmimle…
Karşılaştırıyorum şu anki halimi derin bir düşünceyle…

Meğer hayat bana da acımasız davranırmış…
Meğer o on yedilik halim hiç kalmazmış…

Düşünüyorum da…

Ne çok beklemiştim o on yedinci yaşımı…
Sanki hiç gelmeyecek sanmış…
Onyedi’nin üstüne kurmuştum hayal defterimin hesabını…

“- En güzel yaş on yedi” derdi çünkü babam…
“-On yedi oğlum! İnsanın en diri en güçlü olduğu zaman”…

Ve ben…

Bu söz üzerine…
Dalardım tatlı düşüncelere…
Hep on yedi yaş hayaliyle…
Belki de her gün on yedi milyon kere…

Ah! Babam, o zaman, neden söylemedin on yedi’nin bu kadar kısa süreceğini…
Neden söylemedin yılların göz açıp kapatıncaya kadar çabuk geçeceğini…

İnsan bilmiyor tabi geçen zamanın o an değerini…
Her genç yaşın paha biçilemez olan kıymetini…

Ben eski ben değilim, zaman da eski zaman…

Oysaki ben değil miydim?
Saatlerce aynanın karşısında kendine hayran hayran bakan…
Ben değil miydim? Başkalarınca hayran kalınan…
Ben değil miydim? Ailenin en küçük çocuğu olan…

Elimde son çektirdiğim vesikalık resim…
Sesleniyor bana adeta…
“-Artık sen, on yedi’lik delikanlı değilsin! ”…

Hayatı anlayabilmek için önce, otuz yaşı devirmek gerekiyormuş sanki…
Söylemeden başka birileri…
İnsan gerçekle yüzleşmeli…
Artık benim yaşım değil! On yedi…
Hatta daha da, cesaretle üzerine gitmeli…
“On yedinin üstünden on beş koca sene de geçmiş” diye söyleyebilmeli…

Elim de son çektirdiğim küçük bir resim…

Orta yaş vesikası…

Otuz iki yaş hatırası…

Zile
18/12/2006
Ali Orhan Günaydın