Otuz Bir Mart Şiiri - Nuray Şaşihüseyinoğlu

Bu gün bir yıl dönümüydü.
Yüreğe çöreklenmiş hasret
Bir kat daha abandı ruhuma
Beklemenin bir adı da çaresizlik
Olarak kazındı yazıma.
Rüyalar bile bu dönüme kilitli:
Zifiri gökler
Bir tek yetim çığlığı
Ve ancak rüyada öpülen eller….
Her yıl aynı günde görülen aynı rüya
Tek fark her defasında
Arınmalarından mıdır
Giderek yaklaşmaktan mıdır bilinmez
Mekanda artan debdebe ve ziya!
Hele bu sefer var ya
Ayrılmak çok güç oldu.
Hasret tükeneceğine
Ruhuma büsbütün doldu.
Sarılmaktı tek emelim
Sade rüyada da olsa,
Havada kaldı kolum
Havada kalsa neyse,kırıldı hatta.
Sarılmayan iki can
Bekleyiş ve kırılma.! ! !
Çok mahzundum ayrılırken
Yad eller oldu teselli
Rüyamdaki üçünü kucak, ki hala
Ölüm denen sudan içmeyen biri...
Sığındım o kollara
Durgun liman misali.
Uyanınca mahzunluk,
Terk etmedi kalbimi
Anam,babam canımdı
On yıl olmuş gideli.
İyi bir evlat idim
Yüreklerinde eşsizdim
Neden sarmamıştı peki o kollar beni?
Neden avutmamıştı yetim,öksüz bedenimi?
Neden bayramlaşırken uzaklardı bu denli?
Sorguladım kendimi, sorguladım her şeyi.
On yıldır tüten hasrete
Neden bir tek sarılmanın çok görüldüğünü….
Büküldü boynum hepten
Acıma bir merhem ararken
“Geride kalan sağ olsun”
Sesi ürpertti yalnızlığımın kıyısını
Evet sarılan tekti
Çünkü o yaşayandı
O hayatın sembolü
Annemle babamsa ölümün remziydi
Bana sarılan hayattı,
İten ise ölümüm
Kıyamamışlarıd yine
Sarılıp krendi saflarına çekmek yerine
Vakarla dikilerek bana yarınlarımın
Işığını sunmuşlardı
Bu ışık daha ne kadar aydınlatır bilmiyorum dünyamı
Ama doğduğum günden son demlerine
Motif motif işledikleri ruhum
Ölene dek ı aldığı o ışığı saçmayı sürdürecek
Ta ki, ölüm beni buyur edip
Ebedi vuslat gerçekleşene dek…….