Otuz Beş YIL ÖNCE Şiiri - Fikret Turhan

sabahın körüydü
yerler kırağı beyazlığında
sular buz tutmuş
ayaz içimizi donduruyordu...
canım babam
YAŞAR USTAM ve ben
bisikletlerimizle bahçe yolunda
pedal basıyorduk...
geç kalmıştık
karanfil seramızın
örtülmesi gerekiyordu...
nereden bilecektik ki
soğuk babamın midesinde
gaz yapacak,
gaz diyaframı sıkıştıracak,
ya geğirmesi ya yellenmesi
gereken babacığım
kalbinin sıkışmasıyla
elinde keseri
başında kasketi
üzerinde iş pantolonu
ayağında arkası basık pabuçları
çıkacaktı o dönülmez yola...
canım babam
YAŞAR USTAM,
yeğenin Cem
komşun Hasan ağabey
ve ben taşıdık seni
bir taksinin arka koltuğuna
alarak kendi kucağıma
ve son hızla
düştük hastane yoluna
bir ara okşamak istedim
güzel yüzünü
ağzından süzülen sular
doldu avucuma
bilemedim babam
bilemedim
ömür yolun bitmiş
ölüm yolun başlamış bile...
hastanede nöbetçi doktor;
nabzına baktı,
gözlerine baktı,
nefesine baktı
ve söyledi
herkesi yıkacak o sözü
''-ölmüş bu adam...''
örtüler üstünü
beyaz bir örtüyle
dikilip kaldım ayak ucunda
sonsuzluğun kapısında...
otuz beş yıl oldu
hasretin içimde
babalar gününü kutluyor
annemle ikinize
dualar gönderiyor
o mübarek ellerinizden
öpüyorum doya doya
ALLAH'A emanetsiniz
rahmet yağmurlarıyla..,

Fikret Turhan-Yalova,
19.06.2015