Otuz beş canın anısına

ey yirmi sekizin karanlik korku
ve dehşet gecesi
bu kaçıncı yıkılışım,kaçıncı yakılışım
saymaya kalksam saymayı beceremiyorum
etrafımda çember tutumuş insanlar
içimde kaynayan volkan
heran patlar diye tırsıyorum
gözüm alabildiğine bakıyorum
yine içimde ağıtlar yakıyorum
akıyor istemeden sözcükler
beyin hafızam dolmuş
bir türlü kayıt altına alamıyorum
ve acılar gözümü çıkarırcasına semeleniyorum
saçını başını yolan bacılar,
çömelmiş yaşlı bir ana yüreği yaslı
sarığı düşmüş yanı başına tırnaklamış suratını
kan akıyor süratından hiçbir sızı duymadan
dizlerine durmadan vurur
kürtçe ağıtlar söyleyerek
oy bavu beremın oy loreke mın oy brazemın
karşısında bir insan olarak
ölüyorum
dayanamıyorum içimde ki volkan patladı
tıpkı namerdin gazı, bombası gibi
artık kendimi tutamıyorum
akıyor gözyaşlarım
gizlemeye çalışıyorum ama
güç yetiremiyorum
halka tutmuş insanlar kiyametler kopuyor
bu acıya göz yumak insanın taş olması
gerek diye düşünüyorum
ağır geliyor nefes alamıyorum
sarsılıyorum düşüyorum
yerde ürperiyorum,üşüyorum
sus diyorum kendi kendime
ama bir insan olarak susamıyorum
ve haykırıyorum avazım çıktığı kadar
ey insanlık nerdesiniz
neden otuz beş canın yanında değilsiniz
anladım,anladım demek sizlerde insan değilsiniz...