Oturup pencerenin önüne

Oturup pencerenin önüne
Daldığın zaman şehrin ışıklarına
Ölüm güzelleşmeye başlar yavaş yavaş gözünde.
Ta ki hasretinin öbür ucundaki sevgili
Bir bıçak gibi bilincine saplanana kadar.
Uzak penceresini ararsın,
Bulamazsın bu yabancı kentin
Sönük sokak lambalarının arasında
Ve herbirine arabesk bir mısrayı meze yapıp
Teker teker içersin tüm ışıkları.
Artık ne hayaller avutur seni,
Ne de rengini kaybetmiş umutlar.
Seni anlayan gariban bir bağlama
Ve doğurduğu hasret türküleridir sadece...