Oturan Yolcu Şiiri - Mehmet Yaş

Dağın eteğinde yol alan yolcu,
Yücele, yücele yüceye gider.
Dinle beni dinle, oturan yolcu,
Gün akşama, akşam gece’ye gider.

Yürü bir an önce menzile var ki,
Durma bir an önce murada er ki,
Ömür dediğimiz yol ne kadar ki?
Sonu evvelinden önce’ye gider.

Her birini yıkar birer gaile,
Ne dost, ne arkadaş, ne de aile,
Güvendiğin dağa yağan kar ile
Umutlar inceden ince’ye gider.

Biraz akıl fikir varsa insanda,
Alınacak çok ders var şu hayvanda,
Arı, arı iken durmaz kovan da,
Çiçekleri açan bahçe’ye gider.

Yazmak için yazmak değil elimde,
Ereğim manada, fende, ilimde,
YAŞ der ki; kalemim her şiir’imde,
Kafiyeli eşit hece’ye gider.

04.05.1978