Otur Yerine, Girme Vebale

Otur Yerine, Girme Vebale

Güya, bir davaya koymuş başını,
Elbette kaybeder, batıl ile savaşını.
Düşmanı vurmak için, atar kurşunu,
Vurur ön saftaki, dava arkadaşını.

Öğrendim der gerçeği, rehberi yok,
Üç slogan katığı, tuzu yok, biberi yok.
Unutmuş dünyanın, ahiret için oluşunu,
Yeşil kaplı kitap nur dolu, haberi yok…

Karanlıkta kalsa, her ışığa koşar,
Kapı gıcırdasa, keyif olur da coşar.
Bir engel görünce, bozar duruşunu,
Bir makama gelince de haddini aşar.

Heybesi deliktir, ağzı ilmiksiz,
Omurgası kıkırdaktan, kemiksiz.
Heybeye koydum sanır her kuruşunu,
Artıya kul olmuş, bölüşmeye ilgisiz.

Bir sıfat uydurur kendine, yoktur aslı,
İki laf ettim sanır, mecliste gizli cinaslı.
Yerden yere vurur onu, bunu, şunu,
Tahsili çok yüksek, şeytan lisanslı…

Bir dava sana kaldıysa, vay halimize,
Sebep olacaksın, bu halinle zevalimize,
Hıyar değilsin, olsan kurarlardı turşunu,
Git otur yerine, bari girme vebalimize…

Hasan ÖZÜNAL
Karaman - 2016