Otoşiir Şiiri - Bünyamin Tumlukolcu

Zemherinin bir yıl bitimi doğumum
Doğuşum; yalın atlılarla bulvarla inişim
İlk ayak basışım toprağa
Toprak çorak demirci ocağı gibi sıcak
Dizlerim kanlı bir zaman öncesi
Düşmüşüm ya koşarken aklımda değil acı
Kahkaha evveli bolca yaramazlık
Sıcak mevsimler sıcak
Sıcak kaldırımlar, kiremit duvarlar sıcak
Okudum buldum okudum sayfa sayfa
Tozlu masal sevdalılarının kılıçlarıyla yazdıklarını
İnandım döğüştüm düştüm
Kadınlar tanıdım sevdim konuştum yattım
Bir kadın aldattım
Yaptım evet yalan söyledim
Sebepsiz söyledim yalanımı
Kadınlarımı kıskandım,arzuladım
İçtim her gece içtim
Yıldız saydım hayal kurdum ve bir kadeh daha
Acımasızca içtim
Kalabalıklara karıştım dans ettim
Her biri kuğu gibiydi dans ettiklerimin
Şiir yazdım küçük yaştan beri
Söz konuştum ağaç diktim hayvan sevdim
Yürüdüm yürüdüm
Ayakkabım delinene kadar yürüdüm
Aç kaldım ve yedim
Kırmızı şarap yanına bol gülücükle servis etlerden
Çizerdim bir zamanlar sonra vazgeçtim
Yer kaplayan anlaşılmaz tablolardan
Aldatıldımda aslında fakat söylemem ismini
Bir kadın de ona heves katili
Balık tuttum
Pul pul parlak balıklar
Kaçtım bir süre sonra kalabalıklardan
Ne cami ne kilise ne de havra
Ayak basmadım, küstüm
Halk pazarlarında tuttular beni
Sıkıştırdılar koşarak kaçtım
Bir kilo elma rakı yanına ne de iyi gider
Televizyonumu kırdım yakında
Delirdim attım pencereden asvalt kaplı sokağa
Hasta oldum ciğerlerimin yangını vurdu
Her sabah beş sularında kanlı bir ağrı ile
Doktora gitmedim inat ya işte inat
Kuş besledim öldürdüm bakamadım
Köpeğimi terk ettim bir çiftliğe
Kedimin camdan düşmesine sebep oldum
İnsanları korkuttum
İnsanlardan korktum
Pencere pervazına kaldırdım
İsmini hilal koyduğum fesleğeni
Kitaplarımı dağıttım gördüğüm çocuklara
Bir ağaç diktim tutmadan terk ettim
Yaşamak bu ise yaşadım
Henüz ölmedim fakat yakındır bilirim
Kadın memesinden süt emer gibi emdim geceyi
Bavulumu alıp çekip kapıyı çıktım gündüzden
Kendi kendimle konuşmak için aynalar aldım
Kiloyla tütün
Gümüş nallı atlar gibi geçti zaman
Bir şair dolaştı bağır bağır şiir söyleyerek
Sonra yedi bir kurşunu/ kurşun mertliği öldürdü
Düştü şair siyah bezler alarak üstüne
Atlılarda zaman kayboldu ufukta
Bekleyin gümüş nallı zaman atları
Atlar! Atlılar! At