Otopsi Şiiri - Nahit Can Aydın

I
Dipsiz bir kuyu
Sesimin gerisin geri bana döndüğü
Siyahın görkemi
Ve içinde ihmalkar cesetler barındıran bu ruh
Bu aşifte neşesiyle
Kendini asan hüviyet
Kendini aşan cüret
Kuyunun dibinde eski bir paranın parıltısı
Belki de yanılgı
Belki de şahlanmış bir saplantı

II
Kötümser yaklaşımlarından soyunda gel
Gecenin kucağında iki kişilik yeri var aşkın
Kapatırız ışığını da ayın
Karanlıkla kalırız
Kalırız ortasında ıssızlığın
Ne olur ki
Biraz da canımız sessiz sessiz yansın

III

Ha kıyamet
Ha kopardığım kızılca kargaşalar
Umurunda mı sanki hıçkırışı uzaklığın
Umurunda mı ciddiyet
Mevsimsiz cibilliyet

IV

Çözülen bir yaka düğmesinde
Duraklayan zaman
Sonsuz küfürleri bir konvoy gibi
Gürültücü klaksonlar gibi
Kusan zaman
Hepimizin katili zaman

V
eprimiş gölgelerin
bir aşağı bir yukarı kol gezdiği
bu istikrarsız ruh
bu istisnasız budala
bozuyor zilini bütün teneffüslerin
ve teşebbüsleri
bir defterin arasında
eskiyenlerin arasında
unutuyor

korkmayın!
ölüm hala seçici davranıyor