Otonom Zafiyet Şiiri - Toygar Uludüz

Beni mazur gör, yokluğunla savaşıyor,
Daha duymamışken sırların en saklısını.
Seni mazur gör, varlığımla savaşıyor,
Daha bilmemişken yüreğimin en kuytusunu.

Bakıp da dalamam sana, gözlerim kızar,
Ellerin tut beni diye yalvarır sanki,
Yanımdan yürürsün, her yanım yanar,
Gözlerime taktığın kelepçeler baki.

Bağırır dururum, kendimi ben bilmez miyim ?
Her gözüne baktığımda biraz daha yenilirim.
Kovalar dururum, kaçmamanı ister miyim,
Bir gidense senden binlerce gelmez miyim ?

Yarılıp duruyorum, çatır çatır çatlayarak.
Olmadığın her günde ismini saklayarak.
Geçen dünlerde günüm gündü, yani seninle,
İntiharın en fiyakalısıydı seni kendime ayırmak.

Yazsın kitaplar, sayfalar, aptal fenomenler,
Bu adam deli gibi vurgun celladına !
Paralar pullar ve lümpen canavarlar,
Anladım, artık o kırlangıç da küs bana.

Öfkeme yetişemez kimse, aşkımı sen düşün.
Her kızdığımda yüreğinden o sert düşüşüm.
Uyutmaz günlerce belki haftalar,
Her gelip geçen beni salak diye yaftalar.

Ağlamam daha, sıcak sıcak kanarım.
Önüne yığmadım gülden kamyonlar,
Nolur yalanlar söyle, bir sana kanarım.
Sen yokken neye yarar altından sandıklar ?

Bilirim, sebepler sunayım istersin,
Ben ise gelmemene çabalarım.
Bunları aşıp olur da gelirsin,
Seni kızımmış gibi kollarımda sallarım.

Kanıtlar, planlar bunlar aşka terstir,
Gözün karaysa anlarsın dilimden.
Ben koşarım, sana kalmış taktir,
Sana çıkacak her yolu sevdim kaderimde..