Otogar İnsanları Şiiri - Fatih Porsuk

Çocukken güzel olan her şey gibi sanki
Hep gelenler olurdu beklerdik maaile otogarda, gözlerimiz yolda kalırken dört gözle…
Küçücük kalbimle ve ellerimle kucak acardım hergelene, koşardım, sarılırdım…
Otogara gelen misafirler…
Büyüdükçe ben değiştim, otogarlar gibi büyüdüm. Fark etmeden tüylenen elleri ve acıyla yumruk büyüklüğünde büyüyen kalbimi. Salıncağa çarptığım burnum kocamandı artık.
Fark edemiyordum onu bile…
Ve şimdi bir otogarda incelerken çeşit çeşit insanları, bilmiyorum hayatın ağırlığını.
Hayat sanki insanın karnına taş gibi oturuyor…
Sizce hangisi zor?
Otogardan bir dakika sonra ayrılacak olan altı tekerli ayrılık canavarındaki sevgiliye boğazında bir düğümle el sallamak mı? Yoksa o canavarda olup ardında bıraktığın otogarda sana el sallayan gözleri yaşlı sevgiliye acı içinde bakmak mı?
Ardında bıraktığın sevgilinin yaşlı gözlerinde, yaşanmışlıklar, hatıralar ve o koca şehir, ya da otogar insanı olup gidene el sallayıp o koca şehirde tek başına yaşamak artık…
Hepsi de taş misali oturur insanın karnına.
Hayat ve OTOGAR İNSANLARI…
Otogardan ayrılan şehirlerarası otobüsler gibi taşıdım insanları yüreğimde. Yola düştük beraber, molalar verdik, yorulduk, dinlendik otogar insanlarıyla. Hepsini indirdim istedikleri duraklarda, otogarlarda. Kimi geldi sonuna kadar, terk edercesine, kaçarcasına indi, kimini ise ben attım huzursuz ettikleri için…
Şimdi anlıyorum ki her otogar insanı ayrılık canavarlarında bulurlar hayatın kılcal damarlarını…
OTOGAR İNSANLARI…