Otogar Şiiri - Mutlu Alkan

Kimi gelirken kimi de gidiyor, ölüm ve doğum misali
Nedir bu kalabalıklar, nereye gidiyor ki acaba bu ahali
Kimi yorgun, kimi üzgün ve de değişik her birinin hâli
Kimi tek başına ve yapayalnız, kiminin aklında vebali

Değişik sıfattalar, cins cins insanlar, her biri derdinde
Kimi kendinden geçmiş ve kimiyse yaşıyor kendinde
Beşer toplanmış mahşer gibi, herkesin günahı elinde
Yol ve yön bulmak zor, bilinçsizce akan insan selinde

Kimisi elinde kalem ile bir şeyler yazıyor, kimi okuyor
Kimi dünyaya gelmiş, geldiği dünyaya boş boş bakıyor
İnsan, yağmur misali yağmış sanki sel olmuş da akıyor
Yolcular suskun, çığırtkanlar ise ses duvarlarını yıkıyor

Bazıları acıkmış, doyurmaya çalışıyor karnını, elinde simit
Bazısı hayallerinin peşinde, bazısında ise yok hiç bir ümit
Yollar uzun ömür kısa, sanki her adıma döşenmiş dinamit
Hayat bir yuva ise umutlar da onu koruyan çatı da kiremit

Biletlerde gidilecek yerler yazılı, sanki herkesin amel defteri
Kanayan ve kangren bir yara gibi ahlâk, vurmalı şimdi neşteri
Gidende gelende otogar denilen bu handa ki garip bir müşteri
Bilinmiyor ki bakışlardan kim güzel söz sahibi kim ise müfteri

Kimi uyukluyor, kimi uyanık, kimi hırlı ve de kimiyse hırsız
Kimisi gölgesinden korkuyor fakat kimisi yüzsüz ve de arsız
Bir gürültü ve bir hengâme anlatılacak gibi değil, ben ise ıssız
Otogarlar mekânı evsizlerin, onlar değil aslında herkes yalnız

İnsanlar gibi parça parça otogarlar da ve peron peron ayrılmışlar
Kimisi en başta kimi ortada kimi sonda, burada da kayrılmış var
Türlü türlü insanlar renk renk hatta ve hatta âlemden sıyrılmış var
Gâlü beladan ahirete transfer gibi bir durum otogarda ki ayrılışlar
23.08.2017