Otobüste Şiiri - Ulvi Koçu

Kars İstanbul otobüsü...
Karla kaplı bir gece yarısı ve uykuya dalmak için koşuşan yolcular…

Beş numaradayım, cam kenarında. Gözlerim ağrıyan boynuma ve belime rağmen kapanmak üzere… Ağır bir nefes kokusu, öksürükler, horlamalar, esnemeler…

Geceyi bölen bir fren sesiyle irkiliyoruz. Kimisi habersiz düş deryasında, bunu da biliyoruz.

Elinde feneri ile ışıksız otobüse doğru giriyor bir asker. Şoför ona “komutanım” diyor. Komutan feneri zifiriye bürünmüş otobüsün içinde gezdiriyor. Korkan çocukların ağlaşmaları ile, ürkek kadınların sesleri iç içe geçiyor. Uykudakiler yüzlerine vuran bu keskin ışık ile en güzel düşlerini bile bırakıyor.

Neden sonra ışıkları yanıyor otobüsün. “komutan” bir hışımla koltukların üzerindeki bölmeden eşyaları kontrol ediyor. Hızlı hızlı ve seri şekilde konuşmasını sürdürüyor. “Bagajları açın”. Muavin çabuk adımlarla bagaj kapısını açıyor. Gecenin ayazı otobüsün içini işgal ederken, tir tir titreyenlerin endişesi ile doluyor koltuk araları. Birkaç el fenerinin birleşimi ile bagaj kontrol ediliyor.

Otobüsün kapısı hala açık, çocuklar hala korkuyla ağlıyor.

“Komutan” bagajın aranmasından sonra yüksek sesle bağrıyor; “-devam et”

Muavin içeri giriyor. Otobüsün kapıları ve içeri ışıkları kapanıyor. Şoför çeviriyor anahtarı ve hareket ediyoruz.

Biz elliye yakın şüpheli insan, bir daha uyumamaya and içiyoruz.