Otobüsler Şiiri - Bekir Dalkıç

Kimsesiz bir sokakta durdum ve dinledim sesini sessizliğin.
Kimbilir hangi parktı.
Üşüyordum gül gibi, tüylerim diken diken.
Yağmurlar yağyordu gözlerimden içeri.
Aylardan nisandı, ben küçüktüm, küşüktü dünya.
Yürüdüm sabaha değin donmamak için.
İyi bilir beni o çay bahçesi, oturduğum bank.
Otobüsler,
Taşıyorlardı gitmek istediğim yerleri uzaklara.
İstifade ettim rüzgarlarından.
Uzansam değsem hisseder miydim acaba?
Otobüsler,
Geçtiler önümden tıslayarak,
Götürdüler sevdiklerimi uzaklara.
Hiç görmediğim.