Otobüs Penceresinden Dünya'ya Sığdırılma ...

Arifesi yaşanmamış sağnakların,
Bir otobüs camını hüzünlendirdiğini görmüyorsun…
Bozkırı delip geçmiş bir karayolunun,aslında
Her yokuşta coğrafyaya boyun eğdiğini…

Gözleri silecek karantinasında,
Sisli yoldaşlıklara gönül vermiş bir kırsalım,
Omuzda bir biyolojik abla uykusuzluğu…

Bulut savaşları mola verdiğinde...
Bir ateşkes vakti, yağmurlar dindiğinde…
Yeniden çiziliyor bir harita,
Gökyüzünün ortadoğusunda….

Ve unutulmuyor her rüya,
Başın yastıktan ayrıldığı demli mayışıklıklarda…

dinlenme tesisinin demirbaşından bir tuvalet taşındaki;
Amonyaklı, bazik reaksiyonun kimyasında uyanıyorum,
Boyun ağrısıyla kalıplaşan….

ve nasıl yaptığımdan habersiz,böylesine iğrenç bir yerde bile dışarı çıkmaktan çok seni düşünüyorum...

Bulutların izin verdiği kadarınca talep ediyorum şeritsel yağmur şeffaflığının seyrini…
Ve asfaltla otobüs arası her polemikte daha da yakınlaşıyorum
hasretini çektiğim somut yeşile…

yol bitiyor bitmesine ama….

cürretkar farkındasızlıktan yoksun dakikaların;
bir deniz yıldızına sinmiş,metale meydan okuyan dokunuşları hapsediyorum bu kelimelere...
ahh…
şefkat kokusuna benzer; göz bebeklerine düşman,aşkı tatmış mutluluk ışınları.....
unutmak olur mu denizin güneşi kıskandığı akşamüstü kadıköy sütunlarını....
yok mu, o avuçlarında tökezlediğim dakikalar,
ve iri gözlerin ürkek fedakarlıkları....
hatırlatmamak gücendirir bir şehrin bakışlarını.......

hangi kelime özetleyebilmeli yaşadıklarımızı?

………..Sen! ! !