Akbilimi basıp, otobüsün üçüncü sırasındaki koltuğa oturdum. O sırada şoför telefonla konuşuyordu. Yolcuların hepsi bindikten sonra, otobüs duraktan hareket edip istikametine doğru yol aldı.
Beş dakika kadar sonra, telefon konuşması devam eden şoförün sesi sinirli sinirli yükselmeye başladı. Konuşma tartışmaya dönüşmüştü anladığımız kadarıyla. Şoför sinirlendikçe, otobüs de sinirleniyordu. İç sesim, ''Otobüs, şoförün tarafını tutuyor. Tabii bunca yıllık hukukları var ne de olsa'' deyince gülümsedim. O esnada şoför, ''Beni delirtme!'' diye bağırınca, otobüs de delirmeye başladı. Biri oturduğu yerden, diğeri altı tekerleğiyle deli gibi gidiyorlardı. Arkadaki amcalardan biri ''Şoför bey! can taşıyorsunuz farkında mısınız?''
''Şoförün daha kendi canından haberi yok, bizimkinden nasıl olsun'' dedim.
Yolcular iyice huysuzlanmaya başlamış, homurdanıyorlardı. Şoför, telefondaki kişiye odaklandığı için kimseyi duymuyordu, ya da aldırış etmiyordu. Yanımdaki teyze, ''Bu şoför tam dayaklık'' dedi. Şoför, telefondakine son hamlesini yapar gibi ''Senin yanına bırakmam!'' Belli ki otobüs de telefondaki kişinin yanına bırakmayacaktı, çıldırdı.
Orta kapının orada duran genç, ''Şoför bey akıllı ol! Bunca insanı taşıyorsun, bak yanına gelmeyim!'' İç sesim, ''Otobüs sen niye itiraz etmiyorsun, sizi şoför değil ben taşıyorum diye.'' İç sesimin muzipliği yine üstündeydi.
Şoför gence, ''Hadi gel! ne yapacakmışsın göreyim.'' Telefondaki tartıştığı kişiden hızını alamamıştı belli.
Yanımdaki teyze, ''Bu şoför tam dayaklık.''
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta