Otobüs Duraklarında Şiiri - Galip Sinecikli

otobüs duraklarında seni beklemek
bir fırından çıkacak sıcak ekmeğin
sırasını beklemek gibiydi
ama ne o fırından sıcak ekmek çıktı
ellerimi yakan
ne sen geldin
beklediğim otobüs duraklarında
içimi ısıtan

ömrümün kışı içerisinde
bir serçe gibi karnım doymadı
bir boşluk doldurmamak için
ağrılarımı doldurdum içime
sancılarımı
sızılarım benle mutlu oldu
ben kanayan yanlarımla saadete erdim
ama seni beklemekten vazgeçmedim
otobüs duraklarında

bir şiire başlamak gibiydi
seni o duraklarda beklemek
eski şarkıların isimlerini ezberlerken
çiçek adlarını unuttum
ikindi vakitlerinde çıkan rüzgarların
saçlarımı öpmesi bile
kabuğunu koparamadı yüreğimdeki yaranın
ve artık otobüs duraklarında çizilmişti
içinde kaderimi beslediğim yarınım

birkaç maske vardı belki
korsanların hazine sandıklarında
ama ben üryandım
ölü bir kelebek kadar suskundum
ömrümün tamamlanmış altıncı gününde
ama ben seni
bitmeyen şiirlerdeki
imgelerin gölgelerine sığınıp bekledim
otobüs duraklarında

ertelenmiş eski gözyaşlarımı
kattım ağıt marka şarabıma
cebimde taşıdığım intiharların hepsini
acıkmış martılara attım
alelacele sevişmeler heybemde kalmadı
muhtaçlığım sanaydı
senin geçitlerin başka sevinçlere çıkıyordu
hiçbir çocuk ölüme benzemezken
ölüm
benim seni beklediğim otobüs duraklarındaki
çocukluğumdu

yitirilmiş ülkeler ayrılıkların adresidir
ve yorgun ağaçlar
öğlen sıkıntılarında hışırdar
öfkeli seller denizlere ulaşırken
delik damlar gibidir hayatımdaki utangaçlıklarım
kirlenmiş kar tanesi gibi satılırım rüzgara
ve ben seni beklemekten vazgeçmem
otobüs duraklarında

yitirilmiş bir fotoğrafımın olmadığı albümlerimi
ayrılışımızın yorgun tüneğinde bıraktım
sitemlere mahkum hiçbir entrika
adımın yazıldığı kötülükleri yok saydırmaz
ve Azrail’in kayıp ilanıyla aradığı bir firariyim ben
adresim meçhulde değil aslında
bakmasını bilen görür beni
seni uğurladığım o
otobüs duraklarında.