Otobüs Camları Şiiri - Galip Karabatak

ben otobus camlarında sevdim bu dünyayı
ben otobus camlarında sevdim seni...
gittiğim her gurbet ben,
döndüğüm her memleket sendin
oysaki ben sende güzelim
koskoca bir hasreti sevdim...

ellerim ellerine değmezse çıldırırdı
öyleki kalem dahi tutamazdım
işte bu sebeptendir heralde
ben seni otobüs camlarına yazdım...
eller gibi sevemedim fani güzelliğini
bedenden öte ruhunu gördüm
-anlayamasan da sen-
duyduğum gün beni sevmediğini
ben yine otobüs camlarına döndüm...

aşkımı çizdim de buğusuna camın
her seferinde tekrardan bozuldu
ilk önceleri üzüldüm
hatta kendime kızdığım da oldu...
ama umut etmeyi öğremdim yavaş yavaş
yaşamayı öğrendim hakkını vererek
ve öğrendim herşeyden de öte
böylesine sevmek neme gerek...
ve olur ya hani,
unutsam da gülmeyi doya doya
öğrendim tebessüm etmeyi...
çünkü yürüdüm yinede
inadına acının üstüne üstüne
o kocaman yüreğimin kırıkları ellerimde...

ve düşündüm sonra,
bilemedim vefasızın elindeymiş yüreğim
hasreti sen, seni hasret sandım,
oysaki özlemin en büyüğü bendim
ben hasrete otobüs camlarında yandım...
atmak istedim seni benliğimden
dile sitem, gönle kilit vurdum
attım sandım da aşkı benden
seni yine otobus camlarında buldum...

şimdi ölüm daha yakındır bana senden
bırak gönül pınarım çöllerde kurusun
bilki şu canım çıkmadan benden
sen yine otobus camlarına mahkumsun...
“sen yine otobüs camlarına mahkumsun...”