Otobüs Şiiri - İbrahim Yamaç

herkes aynı demiri tutuyor
bir tomruğa omuz vermiş köylüler örneği
selamı unutmuş insanların icadı
bu yeni bir tokalaşma yolu olmalı
/şehirde demir her işe yarar
insanlar soğuktur demir kadar/

bir çocuk uyuyor
başı babasının kucağında
ayakları annesinin...
insanlara el değmemiş
hallerini resmediyor

biri katlamış gazete okuyor
biri gazeteyle kaplanmış kitap...

bir genç geometri çözüyor
/ikiye bölünmüş sayfalar
sayfabaşı altı üçgen var/
üniversiteye girecek
dünya pembeliğe bırakacak kendini
dağın ardında dağ var; bilmiyor
bir genç oturmuş yanılıyor

bir oğlan bir kız
açığa vurmuşlar hallerini
aşkı ıskalıyorlar

birinin kafası camda
uykuyla uyanıklık arasında
hercai bir halin adamı
tek derdi ikide bir
otobüsün tiril tiril titreyen camı

biri dışarıya bakıyor biri içeriye
biri havaya bakıyor biri yere
birbirine bakan kimse yok

motor homurdanıyor insanlar dinliyor
yadırgamak gelmiyor kimsenin aklına
herkes alışık; heryerde makinalar inliyor
motorlar hareket veriyor şehrin çarkına

biz atlarımızı özledik