Otobiyografi Şiiri - İsmail Uysal

Bin dokuz yüz seksenin yirmi altı nisanı
Annemin kucağında açtım gözlerimi ben.
Dedem koymuş adımı, hatırlatıp kurbanı
O gün bugün peşimde bıçağını bileyen.

Erzurum' un en ücra ilçesinin köyünde
Kuzulara karışır sesi birçok köpeğin
Ben ağlıyor sanırdım koyunlar öldüğünde
Yine de hiç korkmadım, annem ölene değin

Ağıt yakan kadınlar annen öldü dediler
Okulun ilk senesi, yedisindeyim daha
Ağlıyordum, ağlama, Allah aldı, dediler
Küstüm dedim, kızdılar, küsülür mü Allaha.

Elbette küsülmezdi, veren de o alan da
Amma çocuktum işte yüreğime oturdu
Giden gitmişti zaten yaşıyordu kalan da
Üç çocuğun gözünde dünya o anlık durdu

Ninemin eteğinde gezinip büyüyordum
Bir de gölgelendiğim Aytekin amcam vardı
Ölüm konuşuluyor, ben yine duyuyordum
Bir gece bir düğünde kahpece vurmuşlardı

On birinci yaşımda öğrendiğim gurbeti
İçimden atamadım, otuz koca yıl geçti
Ya gurbet beni sevdi ya ben sevdim gurbeti
Gurbetim sılam oldu, sılam gurbete göçtü.

On yedi yaşlarında tutuldum bir ahuya
Kız nişanlı dediler, ay akşamdan doğmuştu
Erkek adam bakar mı dediler nişanlıya
Gönül bu ya o anlık aşk töreyi boğmuştu

O günlerden hatıra bana bu şaşkınlığım
Güzelliği ondandır şehrimdeki beyazın
Sakarlığım, sükutum, şiire düşkünlüğüm
Temeli o günlerden içimdeki enkazın

Bilindik son, derdimle bir başıma kalmıştım
Gözlerime bakarak sevdiğim var demişti
Sanki bütün dağları omuzuma almıştım
Lakin gönlüm bir kere adına yar demişti

Elini tutmasam da kalbine dokunmuştum
Beden dediğin ne ki, canı bendedir bende
Ben ona katık diye ciğer büryan sunmuştum
Varsın dudaklarımın izi kalmasın tende

Kısmetimi on sekiz yaşımda iken buldum
Evlendim, ne derlerse hepsini hayra yordum
Ninem kızına göçtü, ben boşluğa savruldum
Kah ateştim kah üstü külle örülmüş kordum

Henüz yirmi yaşında kavuştum Yusufuma
Bacımı da verdiler, bir anda büyümüştüm
Hayal meyal ne varsa terkedip uçuruma
Gerçeğimin, önüme açtığı yola düştüm.

Yaşım yirmi birdi ve öğretmen oluyordum
Haritada yerine bakıyordum Batman'ın
Hayatımda ilk defa minnetsiz soluyordum
Yolculuk başlamıştı bir ucuna vatanın

Yedek subay olarak yaptım askerliğimi
Tuzla, Eski Foça'dan Hatay'a yol aşındı
O yıl toprağa verdim yine bir sevdiğimi
Sürmeli dedem öte alemine taşındı.

Yirmi dördünde tattım kızımın kokusunu
Yumuşaktı gülüşü, Sümeyye olsun dedim
Bir kız evlat tamamlar babanın dokusunu
Bir ömür gözlerime bakıp gülsün istedim

Ah be Ninem, Zinnetim, acelen vardı sanki
Öz yurdumu, gurbete çevirip nere gittin?
Sen daha Memoşunun kızını görmedin ki
Yine kime küstün de dönülmez yere gittin?

Yıl dediğin göz açıp kapayana dek sürdü
Güneş doğdu ve battı, bir gece rüyadayız
Yalanın tadı güzel, gerçeğin gözü kördü
Halbuki anlasaydık, üç günlük dünyadayız

Yaş otuz beş, bir evlat daha verdi Yaradan
Ahmet dedik adına bir de Arif ekledik
Verdiği huzur ile beş yıl geçti aradan
Bu yaşa dek verenin şükrü ile bekledik

Gençlik, nerdesin bre, seni de mi kaybettim
Kır düştü saçlarıma, artık kırk yaşındayım.
Ben bu yaşıma değin bir kendime aybettim
Pişmanlıkla akan her damla gözyaşındayım