Oto Gar Şiiri - Nazan İzmirli

akşam alacası düştü
gönlüme bedenime
durgunlaştım, hırçınlaştım
o an nedensizce

buldum kendimi
oto gar peronlarında yine
insanlar pür telaş
koşuşturuyorlar bir ileri bir geriye

kimi kahkahalar atıyor
biten ayrılıklara

kimi karşı koyamıyor
iki gözü iki çeşme
başlayan sıla rüzgarlarına

kimi hüzünlü , dalgın
kaldıramadığı gönül yükü altında
omuzlar birleşmiş çarpan kalbini
saklar gibi

izliyorum olanı biteni olağanmış gibi
ben,neden buradayım,dev kolonlara sırtım dayalı
bir yolcumu beklediğim,yoksa kavuşmakmı istediğim.

ard arda dolup boşalıyor peronlar
an be an değişiyor suratlar
gecenin soğukluğunu hissediyorum
yüzümde, ellerimde, bedenimde

dizlerim çözülüyor,çöküyorum
yüreğimle dolu sırt çantamın üzerine
bir ince sızı düşüyor içime
beklesemde gelmeyecek sabah güneşlerine

gitmekten korkuyorum, sabah güneş
görmeyen o şehirlere
HEY! KAPTAN; diye haykırıyorum
son bir dakika sonra kalkacak
otobüsün ardından..................
yolculuk yapacak gücüm kalmadı
şu sırt çantamı götürürmüsün
yare................................................

Nazan İzmirli-ant
12.10.204 / 1.11.2005