Otlar Şiiri - Nurcan Satı

Beni ilk gördüğün yere
sahip şimdi bir rüzgar

...turunç çiçeklerinin eteklerini savuran...

...akşama dağılan bir gündü
dizlerinin üzerine durup olması dilenen
yalnızlıklardan sonra
bir sesi diler gibi,akşamı...

Kalabalıklardan
bir tutam kır çiçeğiyle,ortasında
geldin durdun...
şimdi burada olmayan insanların
boşluğunun.

o boşluğun sarsıntılarıyla yırtılıyor şimdi kanatlarım.

...sokakların aralarında
evlerin kenarlarındaydı şarkılı turunç bahçeleri
senin bir türlü göremediğin
ama seslerini duyduğun.

sesini özlediğimde konuşkandır turunç çiçekleri...

burada mavi ışıkların söndüğü zamana döndü mevsim.
şimdi onlar da yok,sen de...
yalnızca saplarından bağlı ot buketi
-üzerinde hala ellerin duran ve
sapını bağlarkenki parmaklarının bütün hareketleri-
kuru bir sessizlikten başka bir şeye dönüşmeyen
...otlar.

ve sen
orada susuyordun,kanatlarını kapatıp.

seninle olmalıydım...tüylerinin arasında.